Książka: Crotone 982

Książka „Crotone 982” autorstwa Roberta F. Barkowskiego, wydana przez Bellonę (2015) w serii „Historyczne Bitwy”, omawia ciekawy fragment dziejów wczesnego średniowiecza w Europie: konflikt na południu Italii w drugiej połowie X wieku pomiędzy cesarstwami Ottonów i Bizantyjskim oraz ekspandującym emiratem Sycylii pod egidą egipskiego kalifatu Fatymidów. Zmagania trzech potęg skumulowały się w bitwie pod Crotone w Kalabrii, stoczonej 15 lipca 982 roku przez rycerstwo chrześcijańskiej Europy i zas...

Największa bitwa X wieku średniowiecznej Europy rozegrała się 15 lipca 982 na południu Włoch, na równinie leżącej na przylądku Capo Colonna, niedaleko miasta Crotone, gdzie doszło do krwawego i druzgocącego starcia dwóch rywalizujących w tym regionie potęg: imperium Ottonów, mieniącego się spadkobiercą zachodniego cesarstwa rzymskiego a Kalifatem Egipskim dynastii Fatymidów.

Prawie 18000 ciężkozbrojnego rycerstwa europejskiego z 27-letnim cesarzem Ottonem II na czele zaszarżowało na 25000 muzułmanów pod dowództwem Emira Sycylii, Abu al-Quasima. Bitwa zakończyła się masakrą.

Z armii cesarza uratowała się, oprócz samego Ottona, niewielka garstka – na polu bitwy poległo 2 książąt oraz masa grafów i biskupów. Saraceni zwyciężyli ostatecznie dzięki wprowadzeniu do walki kontyngentu ukrytej jazdy w momencie, kiedy bitwa wydawała się być rozstrzygnięta na korzyść cesarza. Było to zwycięstwo pyrrusowe, zginął sam emir i decydująca większość jego armii została unicestwiona – Sycylia była praktycznie bezbronna, co wykorzystali niebawem Normanowie. Sam cesarz uratował się w sposób spektakularny tylko dzięki pomocy i ofiarności swego przybocznego drużynnika, słowiańskiego rycerza Henryka Żelenty.

Skutki bitwy dla cesarstwa były znamienne: król duński najechał Saksonię i Fryzję od północy, a na terenie Połabia doszło w 983 roku do największego powstania plemion słowiańskich, nawet książę Obodrytów Mściwoj, który przedtem dał Ottonowi na nieudaną wyprawę 1000 swoich rycerzy, zdobył i zniszczył w powstańczym szale Hamburg.

Dlaczego cesarz, wojownik doświadczony w wielu bitwach i kampaniach, rzucił całą swą ciężkozbrojną konnicę do decydującego o wszystkim ataku – kto i dlaczego zataił przed nim ukrytą rezerwę jazdy muzułmańskiej? Jakie plany i zamiary miał Otto II naprawdę, organizując i przeprowadzając wielką kampanię militarną na tereny należące nominalnie do cesarstwa Bizantyjskiego?

Książka analizuje teksty kronik i źródeł łacińskich, bizantyjskich i arabskich.

[Bellona, 2015]