Książka: Inna dusza

Każdy, kto miał szczęście dorastać w latach 90. będzie uparcie twierdził, że był to najlepszy czas na dzieciństwo, że "gimby nie znajo" i że łza się w oku kręci na samo wspomnienie. Dużo w tym prawdy, bo sam tak uważam. Codzienność stopniowo spychająca czasy PRL-u w niebyt regularnie dostarczała nowych wrażeń, najczęściej docierających do nas wraz z wiatrem zmian z zachodu. Złoty okres dla rodziców: wystarczały dwa sklejone taśmą patyki, a potomstwo cały dzień mogło się bawić w wojnę, Terminator...

O „Innej duszy” Łukasza Orbitowskiego słyszałem już kiedyś. Jednak gdy została nominowana do Literackiej Nagrody „Nike”, zmobilizowałem się do jej przeczytania. Powieść wygląda jak tzw. cegiełka, gdyż liczy ponad 400 stron. Wydaje się, że lektura zajmie sporo czasu. Takie przekonanie pryska jak bańka mydlana tuż po zajrzeniu do wnętrza i zagłębieniu się w literacki świat… Powieść otwiera scena więzienna, w której osadzony zdradza przed swoim rozmówcą, co czuł i czego oczekiwał w trakcie popeł...

Najnowsza powieść Łukasza Orbitowskiego pt. "Inna dusza" mogłaby być przypowieścią o zbrodni, gdyby nie tkwiła w konkretnym miejscu i określonym czasie. A tak właśnie jest. Pisarz snuje historię opartą na faktach, więc świat przedstawiony podporządkowany został wymogom gatunkowej konwencji. Związek fabuły z prawdziwymi wydarzeniami, do czego otwarcie przyznaje się autor, jest luźny. Z korzyścią dla tekstu, który dzięki temu zabiegowi uwalnia się od ciasnych ram dokumentu. Nabiera rozmachu, zysku...

"Ale chyba są inne duchy, wiesz, takie, co żyją w człowieku obok tych naszych dusz, zwyczajnych. I czegoś tam sobie chcą. Niektóre są ciche, inne głośne. Wrzeszczą, hałasują. To jest nie do wytrzymania. Znaczy, tak mi się wydaje, że z takim duchem w środku strasznie ciężko żyć, zwłaszcza jak on chce czegoś, na co ty nie masz ochoty".


Miasto. Zniszczone, obdrapane i brudne kamienice. Zmęczeni ludzie w ubłoconych, wiecznie spóźnionych i zatłoczonych autobusach. Przygnębienie i pustka. I nagle w jednej głowie kiełkuje ta dziwna myśl, nieodparte pragnienie. Bez motywu, bez powodu, jak głód. Tak jakby ciało przejmowała inna dusza, która nakazuje to zrobić, i nie można od niej uciec.

Pewnego dnia miasto zatrzyma się przerażone zbrodnią.

[Od Deski do Deski, 2015]