Książka: Kocia kołyska

Już drugi raz chwytam się za Vonneguta, bo nasze pierwsze spotkanie nie należało do tych wartych zapamiętania. Nadal zastanawiam się, jakim cudem tak ceniony i uwielbiany pisarz nie zrobił na mnie większego wrażenia swoją "Rzeźnią numer pięć". Niby ją przeczytałem, niby po lekturze byłem w stanie wystawić jej całkowicie niemiarodajną szkolną czwórkę, ale okazuje się, że nie został we mnie żaden ślad po Vonnegucie. Żaden – ani ulotnego dotyku, ani skojarzenia, ani wspomnienia. Tak jakbym nie czy...

"Kocia kołyska" autorstwa Kurta Vonneguta to, jak się dowiedziałem z sieci, jedno z największych dzieł literatury postmodernistycznej. Nie jestem w stanie tego potwierdzić, więc odwołuję się do mądrzejszych ode mnie. Jedno można o tej książce powiedzieć z pewnością - jest świetna! Akcja rozgrywa się na fikcyjnej wyspie San Lorenzo. Trafia tam kilkoro ludzi, których życie splecie się ze sobą - przypadkowo bądź ponownie. "Kocia kołyska" to opowieść, w której nie brak czarnego humoru, prawdy o l...

Cóż. Nie jest to książka, która poprawi ci nastrój. Jeśli chcesz się rozerwać, nie sięgaj po nią. No, chyba że lubisz cyniczne wypowiedzi okraszone pesymizmem. "Kocia kołyska" to, jak poucza mnie okładka, przypowiastka filozoficzna. O czym jest? O współczesnym świecie, o nadziejach na przyszłość (nadziejach, których, de facto, nie ma i być nie powinno), o dwóch przyjaciołach - dyktatorze i twórcy nowej religii, bokononizmu, czyli, jak sam twórca przyznaje, zbioru zasad, w których nie ma ani k...

"Kocia kołyska" jest - jak wszystkie książki Vonneguta - trochę odjechana, trochę surrealistyczna, trochę magiczna. Zaczyna się od zamiaru napisania książki przez Jonasza - bohatera/narratora (masz ci los, znowu książka w książce!), zawierającej wspomnienia ludzi z dnia, w którym wybuchła pierwsza bomba atomowa nad Hiroszimą. Wiecie, to coś podobnego jak dzień, w którym zabito JFK. Żeby zebrać materiały do książki, Jonasz kontaktuje się z dziećmi profesora Felixa Hoenikkera, "ojca" bomby ...

"Kocia kołyska" to powieść, w której fakt zastępuje miejsce fikcji, a fikcja staje się faktem. Narrator zamierza napisać książkę o wybuchu pierwszej bomby atomowej i życiu jej twórcy, doktora Feliksa Hoenikkera. Tymczasem trafia na wyimaginowaną wyspę San Lorenzo, skąd obserwuje rzeczywistą zagładę Ameryki, która miała być tematem jego powieści.

Wariacje Vonneguta na temat ludzkiej pomysłowości i zamiłowania do zabaw i gier (doktor Hoenikker stworzył swoją bombę dla zabawy) obrazują kondycję naszej cywilizacji, w której ludzie wolą uciekać w fantazję i kłamstwa, zawierzyć choćby najbardziej nieprawdopodobnej religii niż zmagać się z rzeczywistością i prawdą.

"Kocia kołyska" jest jedną z najważniejszych pozycji w bogatym dorobku Kurta Vonneguta, urzekającą bogactwem pomysłów i komizmu.

[Da Capo, 1994]

"Kocia kołyska" Kurta Vonneguta to książka, która nasuwa refleksję, iż istnieje niezwykle cienka granica pomiędzy ludzkim szaleństwem a geniuszem. Jej bohater prowadzi prywatne śledztwo dotyczące naukowej pracy doktora Felixa Hoenikkera. Działania, jakie podejmuje mają w zamyśle służyć bliższemu poznaniu owej postaci, głównie pod kątem jej konstrukcji psychologicznej. To właśnie emocje i uczucia stanowią punkt wyjścia do zrozumienia motywów kierujących naukowcem oddanym bez reszty swo...

Co to za kuchnia Skoro brak w niej rzeczy Najpotrzebniejszej, ważniejszej niż wszystko? Muszę mieć taki pojemnik na śmieci W którym się zmieści cała rzeczywistość.* --- * Kurt Vonnegut, "Kocia kołyska", przekład: Lech Jęczmyk, Wydawnictwo S.J., Poznań 2005 - Kolekcja Gazety Wyborczej, s. 56-57.

Słysząc słowa panny Pefko, odwróciła się i spojrzała na doktora Breeda z wyrzutem. Widać było, że nie lubi ludzi, którzy za dużo myślą. W tym momencie wydała mi się godnym reprezentantem całej prawie ludzkości*. *** Widniał przede mną cytat z Księgi Bokonona. Słowa te wyskakiwały z tekstu i zapadały głęboko w serce. I spotykały się tam z jak najlepszym przyjęciem. Słowa te były parafrazą sugestii Jezusa, aby oddać cesarzowi to, co cesarskie. W wersji Bokonona brzmiało to tak: "Nie zwrac...