„Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka”.
Janusz Korczak (właśc. Henryk Goldszmit; ur. 1878 lub 1879, zm. 1942) – pisarz, lekarz, społecznik i wychowawca. Ukończył medycynę i po kilkuletniej praktyce w szpitalu dziecięcym przez trzydzieści lat (1912–1942) kierował warszawskim Domem Sierot dla dzieci żydowskich. Pracował też na rzecz Naszego Domu, sierocińca dla dzieci polskich. Prowadził gazetę dziecięcą „Mały Przegląd”, a pod pseudonimem Stary Doktór wygłaszał dla dzieci pogadanki radiowe. Autor ponad 20 książek i około 1400 tekstów drukowanych w blisko 100 pismach. Zginął wraz ze swoimi wychowankami w obozie zagłady w Treblince. W Wydawnictwie W.A.B. ukazały się: „Król Maciuś Pierwszy” (2011), „Król Maciuś na wyspie bezludnej” (2011) oraz „Kajtuś Czarodziej” (2012). W przygotowaniu „Bankructwo małego Dżeka”.
„Co do pamiętnika, to wspólnie z ojcem ustalili, że bezpieczniej go będzie trzymać w Naszym Domu niż u nas na Krasińskiego. Pani Maryna zamurowała go w specjalnej skrytce, o której tylko parę osób wiedziało. Po wojnie, już po jej śmierci (zmarła na atak serca w 1944 roku), udało się ojcu ten pamiętnik wydobyć. Opatrzył go wstępem i w pierwszym wydaniu dzieł zebranych Janusza Korczaka, które sam zredagował, opublikował w 1957 roku”.
Jarosław Abramow-Newerly, „Lwy mojego podwórka”
„Janusz Korczak jest chyba jednym z najserdeczniejszych mędrców, którzy pokłonili się Dziecku”.
ks. Jan Twardowski
„Skromny w swych sądach o wszechświecie, głęboko przywiązany do zasad etyki bez sankcji, ukazuje nam także zagadkę nadludzkiej siły miłości”.
Czesław Miłosz
„»Pamiętnik i inne pisma z getta« stanowią nieocenione świadectwo autobiograficzne całego życia ich autora, a szczególnie ostatniego okresu spędzonego za murami. Jedną z fundamentalnych cech wyróżniających wojenne teksty Korczaka jest ich organiczny związek z realiami gettowymi, zakorzenienie w materii zdarzeń dnia codziennego, w szczególe, w drobiazgu, operowanie bliskimi planami i zapisem sytuacji konkretnych czy wręcz trywialnych - a przy tym wszystkim ich wymiar metafizyczny. Wychodzą one bowiem poza granice getta, poza faktograficzny konkret, otwierając perspektywę refleksji nad doświadczeniem Zagłady, nad moralnymi dylematami w sytuacjach granicznych, nad kondycją człowieka stojącego wobec bezprecedensowej miary cierpienia i agresji zła”.
(z posłowia Jacka Leociaka)
[W.A.B., 2012]