Książka: Postrzyżyny

Książki Hrabala polubiłam od pierwszego razu. Było to bodajże "Obsługiwałem angielskiego króla". Niewielu umie opowiadać historie tak jak on. Codzienne, błahe sprawy ubrane przez niego w słowa stają się fascynującą opowieścią. Z drugiej strony trudno u niego o nieciekawe wydarzenia. Jego książki to prawdziwa galeria oryginałów z niecodziennymi przygodami. A może po prostu tak opisuje, że wydaje się nam to niezwykłe. Niewielu potrafi też tak łączyć liryczność i humor. Hrabal pisze o uczuciach, al...

Hrabal najbardziej urzeka mnie zawsze galerią niezwykłych postaci i przytoczonymi z ich życia scenkami, o których długo się jeszcze pamięta. „Postrzyżyny” przedstawiają nam Marię, którą obserwujemy m.in. podczas świniobicia (cudeńko!), wspinania się na komin, obcinania ogonka Muckowi, którego uwagę chce odwrócić, karmiąc go rurkami z kremem. Stryj Pepi przytacza historię Bochaleny, która umarła, bo „jakiś żartowniś napchał jej do polana prochu, a kiedy baba włożyła je do pieca, nastąpił wybu...

Bohumil Hrabal (ur. 1914), jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych w świecie współczesnych pisarzy czeskich, tak pisze o swej powieści "Postrzyżyny":

"Tekst ten jest kroniką mówiącą o mojej matce, moim ojcu i moim stryju. Dopóki przebywali jeszcze w świecie realnych zjawisk, tak mocno trzymali czcionki mojej maszyny do pisania, że nie miałem powodu sporządzać zapisu tego, co było poetyczne w ich życiu. Dziś nikt już nie trzyma mojej ręki, a ja ze zdumieniem konstatuję, że jestem raczej stary niż młody, że zatem niebezpiecznie byłoby zwlekać i że ja i tylko ja jestem jedynym człowiekiem mogącym przekazać historię browaru i miasteczka, w którym zatrzymał się czas.

Inspiracją był mi awiacyjny styl Chagalla, poetykę kronikarza i montażysty fenomenalnych przygód wewnętrznych uzupełniłem wewnętrznym modelem tęsknoty, ona to pozwala mi przedzierzgnąć się w młodą kobietę, latarką wyobraźni oświetlić przeszłość i wywołać pewien wycinek, w którym dzięki tekstowi można ocalić piękna dziewczynę pochłoniętą już przez bezlitosny czas".

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980]

A Francin przyskoczył nagle do mnie, przegiął mnie przez kolano, podniósł mi spódnicę i zaczął mnie smagać po tyłku, a ja zdrętwiałam na myśl, czy aby włożyłam czystą bieliznę i czy się umyłam, i czy jestem dostatecznie odsłonięta. (...) W końcu postawił mnie na ziemi, opuściłam spódnicę, Francin był piękny, nozdrza mu drżały zupełnie tak samo, jak wówczas, kiedy poskromił spłoszone konie. - Tak, moja panno - powiedział. - Zaczniemy nowe życie!* --- * Bohumił Hrabal, "Postrzyżyny", przeł....