Książka: Czarna Dahlia

Doszły mnie pewne słuchy na temat Jamesa Ellroya, więc postanowiłem poszukać namacalnych dowodów potwierdzających te niezwykle intrygujące opinie. Szpiegujące mnie na każdym kroku (co mi w sumie nie przeszkadza, bo nie mam nic do ukrycia) Google przekierowało mnie czym prędzej w znajome rejony bloga Bibliomiśka, którego przy okazji pozdrawiam, bo zdarzało się, że przeglądał moje wpisy – cześć! Znalazłem tam pewien wywiad z 2011 roku, którego lektura sprawiła, że wielokrotnie uśmiechnąłem się jak...

W dorobku Jamesa Ellroya nie ma słabych powieści o policjantach z Miasta Aniołów.


Było ich troje. Ich dwóch: Bucky Bleichert i Lee Blanchard. I ona jedna: Kay Lake. Obaj chcieli rywalizować o jej względy. I choć ta była dziewczyna gangstera została teraz przyjaciółką Lee - policjanta z Los Angeles, to jego partner śledczy, Bucky, wierzył, że któregoś dnia wszystko może się odwrócić.

I tak się stało, gdy pojawiła się... ta czwarta. W pamiętny dzień dla całej policji Los Angeles: 15 stycznia 1947 roku. Wtedy natrafiono na zmasakrowane zwłoki Czarnej Dalii.

A dla Bucky'ego i Lee ta ofiara bestialskiego mordercy stała się od tej chwili obsesją. Teraz liczyło się dla nich tylko to, żeby odkryć tożsamość tej pięknej kobiety, poznać jej przeszłość i dociec, kto tak bardzo zapragnął jej śmierci.

Tylko że ta miłość do kobiety upadłej - i martwej - nie mogła ich kosztować mało...

[C&T, 2007]