Książka: Wszystko co najważniejsze...

Mądry, smutny półuśmiech, emanujące ze zmarszczek zmęczenie, przejmujące spojrzenie oczu, które zbyt wiele widziały… Są zgaszone, nie ma w nich ni iskierki radości, jest tylko oswojone cierpienie i tęsknota za czymś nieuchwytnym. Z tej starej, zniszczonej twarzy promieniuje jednak jakieś magiczne piękno. Zdjęcie Oli Watowej zamieszczone na okładce tomu wspomnień "Wszystko co najważniejsze…" zostało zrobione na zsyłce w Kazachstanie w r. 1941. Miała wówczas 42 lata, wygląda na co najmniej 60…...

Autobiograficzna opowieść o miłości, która ratuje najbliższych od śmierci i zapomnienia.


"Czesław Miłosz mawiał, że miłość do Oli była »osią życia« Aleksandra Wata – wybitnego poety, eseisty, autora słynnego »Mojego wieku«. Nad nimi przewalały się burze, wojny i totalitaryzmy, a oni trwali przy sobie na przekór wszystkiemu: zsyłce na Sybir, uwięzieniu, straszliwej chorobie.

Wspomnienia Oli Watowej to znakomicie opowiedziana historia życia, jednocześnie liryczne wyznanie i kawał trzymającej w napięciu powieści. Świadectwo absolutnego poświęcenia. I dowód, że miłość naprawdę istnieje, nie tylko w książkach".

Aleksandra Klich


"»Wszystko co najważniejsze...« jest jedną z najpiękniejszych opowieści o miłości dwojga ludzi: »Wszystko co najważniejsze w moim życiu wiąże się z Aleksandrem« – tym zdaniem rozpoczyna się narracja Oli Watowej, to zdanie otwiera i zamyka (w sensie: wyczerpuje) wielkie wyznanie. Książka ta jest oryginalnym dziełem pisarki – w tym sensie spełniła się przepowiednia Wata: Ola Watowa napisała »książkę wielką, wybitną, może i bestseller«".

prof. Jan Zieliński


Ola Watowa (1903-1991). Urodziła się w Warszawie w rodzinie żydowskiej. W 1923 roku poznała Aleksandra Wata, z którym ślub wzięła cztery lata później. 9 września 1939 roku wraz z 8-letnim synem Andrzejem małżeństwo ucieka z Warszawy z falą uchodźców w kierunku granicy rumuńskiej. Z powodu wkroczenia do Polski wojsk sowieckich docierają jednak do Lwowa. Tam w styczniu 1940 roku NKWD aresztuje Aleksandra Wata, zaś w trzy miesiące później Ola Watowa wraz z synem zostaje deportowana do Kazachstanu. Na kazachskim zesłaniu Aleksander i Ola Watowie odnajdują się dopiero dwa lata później. Po wojnie w ramach repatriacji wracają do Polski, z której emigrują w 1959 do Francji. W roku 1967 odbiera sobie życie Aleksander Wat po parunastu latach nieuleczalnej i ciężkiej choroby bólowej. Ola Watowa od tego czasu zajmuje się spuścizną po mężu – opracowuje m.in. rozmowę Czesława Miłosza z Aleksandrem Watem (ukazuje się pod tytułem: "Mój wiek"). Jej autobiograficzna książka "Wszystko co najważniejsze..." jest niezwykłym zapisem wspomnień z całego życia autorki, a w szczególności z okresu jej małżeństwa z Aleksandrem Watem. Na jej podstawie Robert Gliński nakręcił film, który w roku 1992 dostał główną nagrodę (Złote Lwy) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

[Agora SA, 2011]