Książka: Dziennik panny służącej

Recenzent: Izabela Kowal Niektóre książki bawią tak, że trudno stłumić wydobywający się z gardła chichot. Inne straszą i wywołują niezdrowy odruch czmychnięcia pod łóżko. Są też takie, które uczą, wzruszają albo nudzą. Na przestrzeni lat rynek wydawniczy podbijały również publikacje skandalizujące, uznawane za nieobyczajne lub hołdujące nie do końca odpowiednim wartościom. Wśród nich znalazła się powieść Octave'a Mirbeau pt. „Dziennik panny służącej”, wydana w roku 1900, która bezwzględni...

Celestyna, służąca z Paryża, przyjeżdża na służbę na prowincję. Podczas pobytu u państwa Lanlaire’ów prowadzi dziennik, w którym pisze o tym, co jej się przytrafia i wspomina pracę w innych domach. Opisuje swoje romanse, dawnych kochanków, śmieszne i tragiczne historie, umizgi ekscentrycznych pracodawców. Pojawia się modny pisarz, obłudny mieszczuch, działacz dobroczynny, zubożały hrabia ożeniony z bogatą parweniuszką, stary fetyszysta czy zblazowany młodzieniec. Celestyna ma niezwykle ostre pióro i znakomity dar obserwacji. I nie zna litości w zdradzaniu tajemnic swoich chlebodawczyń oraz przywar swoich panów zafascynowanych jej urodą.

U Lanlaire’ów Celestyna poznaje Józefa - służącego, tyrana, stręczyciela i sadystę. Boi się go, ale jest także nim zafascynowana. Pewnego dnia w lesie zostaje znaleziona zgwałcona i zamordowana dziewczyna - Klarcia. Celestyna domyśla się, kto to mógł zrobić… Tylko czy jej to będzie przeszkadzało?

"Dziś powiedzielibyśmy, że ta powieść dozwolona jest od lat osiemnastu - nie żeby była szczególnie gorsząca, ale dlatego, że wcześniej trudno uchwycić jej głębsze intencje i docenić ten zgryźliwy humor".

Joanna Żurowska


[Wydawnictwo Marginesy, 2015]