Książka: Czwarta ręka

Żeby nie było, Irvinga lubię. Ale swoją "Czwartą ręką" sprawił mi przykrość. Ta książka po prostu nie chciała się czytać. I o ile pierwsze rozdziały jeszcze jakoś "szły", o tyle im głębiej w treść, tym więcej ziewnięć. Domęczona i skończona, ale ze świadomością, że na siłę, co, w przypadku Irvinga, miejsca mieć nie powinno. Patrick Wallingford, główny bohater książki, jest typowym japiszonem. Robi karierę reportera, a w międzyczasie zalicza wszystko, co się rusza i choć trochę przypomina kobi...

"- Urodziłeś się, mając dwie ręce - tłumaczyła tymczasem pani Clausen. - Jedną straciłeś. Ręka Ottona była twoją trzecią. Natomiast ta - ciągnęła, zakleszczając uda, żeby podkreślić wagę swoich słów - nigdy mnie nie zapomni. Jest moja. To twoja czwarta ręka". Patrick Wallingford jest młodym dziennikarzem telewizyjnym. Jest też dość niefrasobliwym człowiekiem, psem na kobiety, mistrzem niestałości, lekkoduchem, zwanym "facetem od lwów" od chwili, kiedy lew właśnie odgryzł mu lewą dłoń wraz z n...

Dla mnie ksiązki Irvinga dzielą się na dwie części: fantastyczne i te, których nie przeczytałam. "Czwarta Ręka" to Irving jakiego lubę najbardziej - zwriowane, nieprzewidywalne losy bohaterów i świetna narracja. Mamy tu historię dziennikarza, który poprzez utratę ręki w absurdalnych okolicznościach ( odgryziona przez lwa) wplątuje się w nie lada historę. Zostaje poddany przeszczepowi dłoni. Żona dawcy narządu jednak dokonuje osobliwej "wymiany" ręki zmarłego męża na nasienie, z którego r...

Lew z indyjskiego cyrku odgryza dłoń dziennikarzowi telewizyjnemu na oczach milionów widzów. W Bostonie wybitny chirurg czeka na sposobność przeprowadzenia pierwszej w Stanach Zjednoczonych transplantacji dłoni. Jednoręki reporter jest idealnym pacjentem, trzeba tylko znaleźć odpowiedniego dawcę.

"Czwarta ręka" to niepoprawna politycznie komedia, satyra i erotyczna farsa - a nade wszystko wzruszająca opowieść o potędze miłości, pozwalającej odkupić dawne winy i zacząć życie od nowa. W bezdusznym świecie Irving z właściwym sobie ironicznym humorem poszukuje fundamentalnych wartości, pozwalających nie stracić wiary w człowieka.

[Prószyński i S-ka, 2001]