Książka: Tysiąc drzewek pomarańczowych

Na początek... „...nie istnieje nic tak ciepłego i lekkiego jednocześnie jak jedwab. I marzenia”[1]. Marzeń nikt nam nie może odebrać, pozostają naszą własnością bez względu na wszystkie przeciwności losu, które nas dotykają. Stracić można wszystko - majątek, pracę, bliskich. Odebrać komuś można także szacunek, radość i nadzieję. Ale nie marzenia. Czasami właśnie one są wszystkim, jedynym, co możemy mieć. „Tysiąc drzewek pomarańczowych” jest historią dwóch kobiet, opowieścią o dwóch du...

Powieść jest niezła, to muszę przyznać. Z pewnością warto ją przeczytać, ale żadnych fanfar na jej cześć nie będzie. Podobały mi się plastyczne i miejscami wstrząsające realizmem opisy życia w Hiszpanii końca XVII wieku, zwłaszcza te dotyczące obyczajowości, mentalności, zabobonów, a także przerażających sposobów leczenia chorób. Wzbudziło grozę zamiłowanie ówczesnych ludzi do oglądania publicznych tortur i egzekucji. Wszechobecny strach przed Inkwizycją. Wiara w cuda, czary, relikwie i amulety....

Zadziwiający pomysł, żeby połączyć oraz wciąż zestawiać i porównywać losy ubogiej córki hodowcy jedwabiu oraz księżniczki, a później królowej Hiszpanii, oskarżonych o czary, znieważanych przez otoczenie??? Wcale nie... to żadna nowość w literaturze, a jednak w tej historii zafascynował mnie styl pisania pani H. Prosty, a jednocześnie tak kunsztowny, wieloznaczny. I pełne zanurzenie w historię Hiszpanii doby Inkwizycji - to gwarantuje nieco krwawe opisy i całą gamę typów wyalienowania. Do dziś...

Hiszpania. Francisca de Luaraca, córka hodowcy jedwabników, marzy o pięknym, zaczarowanym życiu. Francja. Maria Luiza de Bourbon tańczy na dworze swojego wuja, Króla Słońce, w pantofelkach z hiszpańskiego jedwabiu i wdycha zapach kwitnących drzewek pomarańczowych. Obie urodziły się tego samego dnia i drogi ich życia biegną bardzo blisko siebie, niemal się dotykając. Każda z nich stanie się ofiarą w świecie naznaczonym piętnem inkwizycji.

Kathryn Harrison połączyła historię z baśnią, rzeczywistość z magią; dzięki temu powstała niezwykła, zapierająca dech opowieść.

[Świat Książki, Warszawa 2000]

Maria przymyka oczy. Dlaczego ją budzą? Dlaczego nie zostawią jej w spokoju? Nawet koszmarne sny są lepsze niż jawa. Taki stan jest do zniesienia, dopóki znowu nie rozpoczną się torsje. (...) Może kiedy wreszcie służące sobie pójdą, będzie mogła ponownie zasnąć. Może uda się jej stara sztuczka z drzewkami pomarańczowymi. Co noc przed zaśnięciem zamykała oczy i zaczynała myśleć o pomarańczowych drzewkach. O tysiącu pomarańczowych drzewek w srebrnych donicach. Spróbujcie je sobie wyobrazić. ...