Książka: Boso, ale w ostrogach

Książka "Boso ale w ostrogach" Stanisława Grzesiuka to nie tylko dzieło napisane lekkim, przystępnym językiem, historia opowiedziana z pasją, ale też niezwykłe źródło optymizmu. Książka opowiada o latach 30. XX wieku na Czerniakowie - biednej dzielnicy Warszawy. Historia widziana oczami chłopca (a może już młodego mężczyzny), który całe dzieciństwo i młodość spędza jak każdy inny, przeciętny rówieśnik. Ale Grzesiuk jest inny. On łamie wszelkie stereotypy, nie znajduje się w ramach konwencji....

Po skończonej lekturze „Pięciu lat kacetu” nie mogłam doczekać się premiery drugiego tomu wspomnień Grzesiuka. Przez dłuższy czas brakowało mi tego zadziornego, cwaniaczkowatego stylu, więc gdy tylko „Boso, ale w ostrogach” trafiło w moje ręce, czym prędzej wzięłam się do lektury, czytając jednak oszczędnie, w obawie, że skończy się zbyt szybko. W drugiej części Stanisław Grzesiuk zabiera nas do Warszawy swoich szczenięcych lat, spędzonych na podwórkach czerniakowskich kamienic, gdzie łatwiej...

Trochę informacji na początek. Stanisław Grzesiuk urodził się w 1918 roku, a zmarł w 1963, w wieku 45 lat. Wyniszczyła go gruźlica, efekt pięciu lat pobytu w obozie koncentracyjnym. Za namową przyjaciół wydał w 1958 roku swą pierwszą książkę, "Pięć lat kacetu", w której prosto, lecz zarazem barwnie opisuje czas spędzony w niemieckiej niewoli. Natomiast w trzy lata później napisał autobiograficzną relację z lat swej młodości - życia w jednej z biednych dzielnic Warszawy. I o tych młodzieńczych la...

Krew mnie zalewa, gdy nazywa się „Boso, ale w ostrogach” zapiskami międzywojennego dresiarza lub zapiskami z picia i bijatyk. Otóż dresiarze nie bywają zazwyczaj matematycznymi orłami, którym podcina się skrzydła tylko dlatego, że nie lubią, jak się na nich warczy, ani nie tyrają nosząc wodę i węgiel, aby za tak pozyskany pieniądz wypożyczać i czytać książki. Wątpię również, aby wykazali tak bohaterską postawę, jaką zaprezentował Stasiek, gdy wybuchła wojna. A że picie, bijatyki i twarde zasady ...

Uważam, że książka jest co najmniej dobra. Czytając, możemy przyjrzeć się historii prostych ludzi, a nie historii wielkich wydarzeń. Folklor warszawskiej ulicy, humor i optymizm bohatera udzielą się każdemu. Styl powieści jest lekki i przyjemny, może zbyt prosty dla wyrafinowanych odbiorców. Polecam jako pierwszą lekturę tego autora, później "Na marginesie życia" - są to najlepsze utwory Grzesiuka. Myślę również, że książki te mogą być zachętą do czytania dla "trudnej" mlodzieży. Alkohol, bójki ...

Uważam, że książka jest kiepska - akcja nie jest poruszająca ani też interesująca. Przez większą część jedynie picie alkoholu i tym podobne zajścia jak kradzieże czy detonacje. Stanowczo nie polecam. Nie warto.

Kolejna książka Grzesiuka, którą po prostu pochłaniałam w czasie czytania :-). Napisana lekkim piórem i prostym, ale zabawnym i ujmującym stylem sprawia, że ciężko się od niej oderwać. Tym razem Grzesiuk opisuje swoje dzieciństwo i wczesną młodość, które spędził w Warszawie lat 20-tych i 30-tych. Wychowany w biednym, robotniczym środowisku, od początku stawiał na zasadę "boso, ale w ostrogach". Dzieciństwa bynajmniej nie miał lekkiego, ale siła charakteru i pozytywne podejście do życia pozwol...

Pierwsze wydanie bez skreśleń i cenzury.


Przedwojenna Warszawa okiem młodego warszawskiego cwaniaka. Stanisław Grzesiuk z właściwym sobie humorem i swadą portretuje przedmieścia stolicy z ich obyczajami, tradycją i swoistym kodeksem honorowym, sięgając przy tym po słownictwo i specyficzną gwarę warszawskiej ulicy.

Wydanie książki zostało wstrzymane na kilka miesięcy przez cenzurę. Wreszcie w lipcu 1959 roku książka trafiła do księgarń i podobnie jak "Pięć lat kacetu" natychmiast zniknęła z półek. Czytelnicy i recenzenci apelowali do autora i wydawnictwa z prośbą o dodruki. A książka stała się na całe dekady lekturą obowiązkową chłopaków z warszawskich podwórek.

Po latach tekst porównano z rękopisem i przywrócono fragmenty usunięte przez cenzurę oraz wydawcę przy pierwszej publikacji.

Wydanie zawiera fragmenty najważniejszych recenzji.


Stanisław Grzesiuk (1918–1963) – pisarz, pieśniarz zwany bardem Czerniakowa. Urodził się w Małkowie koło Chełma. Od drugiego roku życia mieszkał w Warszawie, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. W czasie okupacji został aresztowany i wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, następnie do obozów koncentracyjnych. W lipcu 1945 roku wrócił do kraju. Leczył się na gruźlicę płuc, która była konsekwencją pobytu w obozie. Autor autobiograficznej trylogii "Boso, ale w ostrogach", "Pięć lat kacetu", "Na marginesie życia". Pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach. Obok Stefana Wiecheckiego zaliczany jest do grona najbardziej zasłużonych twórców kultury warszawskiej ulicy.

[Prószyński i S-ka, 2018]