Książka: Na glinianych nogach

„Ludzie muszą oddychać, ryby muszą pływać, a golemy muszą mieć właściciela”[1]. Terry Pratchett zaprasza nas do kolejnej wizyty w największym mieście Świata Dysku. W Ankh-Morpork straż rośnie w siłę, ale jak mawia lord Vetinari: im więcej policjantów, tym więcej przestępstw. I tym razem on sam pada ofiarą jednego z nich. Ktoś truje patrycjusza, a wyjaśnienie kwestii: kto, jak i dlaczego jest zadaniem komendanta Vimesa. Marchewa w tym czasie musi rozwikłać zagadkę śmierci dwóch nikomu niewadzą...

Zacznę od historyjki. Splot różnych wydarzeń, o których tu nie warto pisać, sprawił, że stałem się szczęśliwym posiadaczem egzemplarza tej książki opatrzonego autografem autora. Wystanym w kolejce i przywiezionym w prezencie. Byłem tym posiadaczem przez 20 minut. Nawet nie zdążyłem otworzyć okładki i zobaczyć, co i jak Mistrz mi napisał. W ferworze pakowania przed wyjazdem na weekend książka została wrzucona do torby. I to był ostatni raz, kiedy ją widziałem, Wysoki Sądzie... Diabeł ogonem nakry...

Kryminalna zagadka w świecie Dysku. Kto morduje nieszkodliwych staruszków? Kto próbuje otruć Patrycjusza?

Jesienne mgły spowijają Ankh-Morpork, a Straż Miejska musi schwytać mordercę, którego nie może zobaczyć. Może golemy coś wiedzą - ale poważni ludzie z gliny, którzy pracują całe dnie i noce, i nigdy nikomu nie wadzą, nagle zaczęli popełniać samobójstwa. Zresztą straż ma także własne problemy. Pewien wilkołak cierpi na syndrom napięcia przedpełniowego. Kapral Nobbs zaczyna bywać wśród jaśniepaństwa, a u nowego rekruta, krasnoluda, można dostrzec pewne bardzo dziwne cechy - zwłaszcza kolczyki i cienie do oczu.

Komu zaufać, kiedy motłoch krąży po ulicach, spiskowcy kryją się w mroku, a wszystkie ślady wskazują niewłaściwy kierunek?

W nocnych ciemnościach komendant straży, sir Samuel Vimes, przekonuje się, że gdzieś tam być może wcale nie ma prawdy. Prawda może być wśród słów w jego głowie.

[Prószyński i S-ka, 2004]

Kiedy brałem do ręki tę książkę, miałem już za sobą kilka książek Pratchetta i wiedziałem, czego mogę się spodziewać. Pratchett jest mistrzem absurdu i groteski, a mnie jego sposób pisania bardzo odpowiada. Tak więc oczekiwałem po tej pozycji dużo dobrej zabawy i nie zawiodłem się ani trochę. Tym razem Pratchett bierze na celownik kryminał. Rozprawia się z nim w sposób bezwzględny, rozbrajając nas przy tym arcyzabawnymi tekstami. Nie będę tutaj przytaczał fabuły, powiem tylko, że jest zbrodn...