Książka uhonorowana prestiżową nagrodą Fémina i nominowana do Nagrody Goncourtów.
Jean-Louis Fournier jest ojcem dwóch chłopców, Mathieu i Thomasa. Urodzili się w odstępie dwóch lat, obaj upośledzeni fizycznie i umysłowo. To sprawiło, że autor „dwukrotnie zaznał końca świata”. Już na pierwszych stronach książki wyjaśnia: „Mówiąc o dzieciach upośledzonych, ludzie przybierają stosowną minę, jakby mówili o katastrofie. Chciałbym spróbować choć raz mówić o was z uśmiechem. Śmieszyliście mnie często i nie zawsze mimowolnie”. Humorem Fournier łamie tabu i uśmierza ból. „To jedyny sposób, by przetrwać, gdy człowiek znalazł się na topliście 50 najbardziej zdesperowanych ludzi” – wyznaje. „Pomyślałem, żeby napisać list do moich dwóch chłopców innych niż wszyscy. Żeby ludzie ich poznali, żeby zaistnieli w społeczeństwie, które ich odrzuca – przecież o takich jak oni przyjaciele się nie dowiadują, ba! uważają, że ich odejście przynosi ulgę. Chciałem wysoko wynieść Mathieu i Thomasa. Chciałem uczynić ich bohaterami książki!”.
Jean-Louis Fournier (ur. 1938 r.) pisarz, humorysta, realizator telewizyjny. We Francji zasłynął dzięki rozprawce na temat trudności języka francuskiego „Grammaire française et impertinente” („Gramatyka francuska i niedorzeczna”). Jest również twórcą postaci słynnej animowanej krowy imieniem Czarniawa. W kilkunastu humorystycznych utworach pisał stylem kronikarza życia codziennego na bardzo różne tematy: grzeczności, kodeksu ruchu drogowego, papierosów, starzenia się… Humor to jego ulubiona broń, nawet gdy temat jest poważny, jak w „Tato, gdzie jedziemy?”.
„»Tato, gdzie jedziemy?« to książka, po której ludziom robi się lepiej”.
Christine Jordis, przewodnicząca jury nagrody Fémina
„Każda z opisanych scenek to poemat prozą. Zarazem wzniosły i przyziemny, czuły i okrutny. Ich lektura obezwładnia i wprawia w zachwyt; to jakby laicka modlitwa, skarga na trudy życia na tym padole; to literacki nagrobek postawiony wszystkim niewinnym ofiarom. Nigdy nie zapomnimy Mathieu i Thomasa”.
telerama.fr
Sukces książki to zasługa tonu, jakim została napisana: bez patosu, bez sarkazmu. W taki sposób nigdy nie pisano o dramacie rodziców upośledzonego dziecka.
[Wydawnictwo Książnica, 2010]