Jan Parandowski (1895-1978) studiował nauki humanistyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Jako kierownik literacki lwowskiej oficyny Altenberga redagował serię przekładów z literatur klasycznych. Wiele podróżował po krajach południowej i zachodniej Europy. Od 1929 roku mieszkał w Warszawie, gdzie był m.in. redaktorem działu literackiego Polskiego Radia. Uczestniczył w konspiracyjnym życiu kulturalnym podczas okupacji, tracąc w powstaniu warszawskim całe archiwum i niewydaną twórczość. Po wojnie objął katedrę kultury antycznej, następnie literatury porównawczej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Był długoletnim (1933-1978) prezesem polskiego PEN Clubu. Wybitny prozaik (m.in. „Niebo w płomieniach”; „Dysk olimpijski” – nagrodzony w 1936 roku brązowym medalem na Olimpiadzie w Berlinie; „Król życia”; „Zegar słoneczny”), eseista (m.in. „Trzy znaki Zodiaku”; „Eros na Olimpie”; „Alchemia słowa”), tłumacz literatury klasycznej (m.in. „Odyseja” Homera i „O wojnie domowej” Cezara). Doskonały stylista, znawca i popularyzator kultury.

„Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian”, najbardziej znana książka Jana Parandowskiego, zyskała kilkanaście wydań i od dawna pozostaje w kanonie lektur polskiej inteligencji. „Hellenizm, który jest przede wszystkim zasadą światła, najpotężniej oddziaływał na tych, co przeszli doń ze świata nieco ciemnego, gdzie przeważają posępne pierwiastki” – zauważył niegdyś Parandowski. Wybór i propagowanie „zasady światła” było obroną śródziemnomorskiej tradycji humanistycznej przed zalewem barbarzyństwa i kulturą parweniuszy.

Czas nie naruszył autorytetu, jaki się w tej książce objawia, a że Parandowskiego pociągała starożytność dionizyjska – żywiołowa i zmysłowa, nawet niecierpliwi czytelnicy „Mitologii” przekonują się raz po raz, że dawka nieśmiertelności nie musi być dawką nudy.

[Wydawnictwo Puls, 2009]