Użytkownik: FiloBook 21.04.2016 04:19 napisał(a):
Odpowiedź na: Obecnie czytam trzy książ... | rollo tomasi "Bardziej więc znaczące dla naszych czasów jest to skakanie z tematu na temat. To typowe dla człowieka Internetu. Mamy pootwierane kilkanaście kart w przeglądarce, zaczynamy jeden artykuł, kończymy drugi, jesteśmy w środku trzeciego."

Co do ilości kart w przeglądarce - moim zdaniem jest to raczej kwestia przyzwyczajeń (choć nie wykluczam też, że i cech genetycznych). Znam co najmniej dwie osoby, które nie lubią, jeżeli mają otwarte więcej niż 3 lub 4 karty w przeglądarce, jak też osobę, która była w stanie utrzymać "równowagę emocjonalną" mając otwarte bardzo skromne... sto kart w przeglądarce (Co ciekawe, w tym "bałaganie" potrafiła się odnaleźć).
Nie wydaje mi się też, aby chaotycznie wielka ilość otwartych kart miała coś ściśle i bezpośrednio wspólnego z stylem życia, myśleniem itd. Przypomniał mi się pewien cytat Einsteina (co prawda o biurku, ale jakoś mi się skojarzyło): "Jeżeli za­bałaga­nione biurko jest oznaką za­bałaga­nione­go umysłu, oznaką czego jest puste biurko?"

"żyjemy życiem wszystkich innych dookoła, poza własnym."
To moim zdaniem w dużej mierze zależy od tego, czy jest się bardziej introwertykiem czy ekstrawertykiem. Introwertyków raczej rzadko interesuje, czy ktoś z znajomych (lub znajomy znajomego) upił się do nieprzytomności w ostatni piątek i ile jego kolega zatoczył obrotów wokół własnej osi zanim zwrócił własne płyny żołądkowe na podłogę. :)
Moim zdaniem introwertycy nie potrafią nudzić się we własnym jednoosobowym towarzystwie (choć być może jest to trochę zbyt przesadnie powiedziane).

Przypomniało mi się też o pewnym osobliwym pisarzu, który pomimo chaotycznego skakania po tematach potrafił mnie wciągnąć (Chodzi mi tu szczególnie o książkę: Próby (Montaigne Michel Eyquem de)) - a był pisarzem z czasów, w których nie wyobrażano sobie jeszcze elektryczności, a tym bardziej internetu. Swoją drogą, to jest jedyny "gaduła filozoficzny" (czy istnieje lepsze sformułowanie?) którego tak naprawdę polubiłem, a muszę zauważyć, że generalnie preferuje pewien porządek i zwięzłość wypowiedzi pisarzy (Dlatego właśnie uwielbiam aforyzmy. Czy może mieć to coś wspólnego z moim zamiłowaniem do matematyki?).

---

Na koniec mam pewne pytanie. Nie chcę tu narzucać własnego poglądu, ani roztrząsać kto ma słuszność (nie wykluczam też, że czegoś nie zrozumiałem w Twoim tekście) - jestem przede wszystkim ciekaw podstaw Twojego poglądu:

"nie możesz grać w warcaby na szachownicy. Oczywiście - możesz, ale to w założeniu, urąga godności istoty ludzkiej."

Dobrze zrozumiałbym, gdyby ktoś powiedziałby, że np. prostytuowanie się urąga w godność ludzką, ale granie w warcaby na szachownicy? Choć uważam grę w szachy za klasyczną Królewską Grę, to nie uważam szachownicy za Świętą Relikwię. To oczywiste, że gra w szachy jest bardziej skomplikowana i wymagająca większego myślenia niż warcaby, ale jakoś nie widzę tu jakiegoś związku z godnością, tak samo jak nie widzę związku z godnością gdy ktoś gra na komputerze w pasjansa zamiast niejednokrotnie (choć nie zawsze) w bardziej wymagające myślenia gry komputerowe. Podobnie nie widzę związku z godnością, gdy ktoś gra na starym radzieckim automacie "Wilk zbierający jajka" zamiast na np. Game Boy Advance lub PSP. Gdybym musiał grać w szachy (lub warcaby) w wersji np. papierowej (wycięte amatorsko figurki z zwykłych kartek i flamastrem zaznaczone na pola na papierowej szachownicy) to też nie czułbym się raczej ugodzony w moją godność (co najwyżej byłoby to mniej wygodne w stosunku do gry w wersji drewnianej, metalowej lub plastikowej) - Więc ciekaw jestem w czym rzecz. :)

Użytkownik: rollo tomasi 25.04.2016 16:07 napisał(a):
Odpowiedź na: "Bardziej więc znaczące d... | FiloBook Komentarz bardzo ciekawy. Dziękuję.

Zaczynając od końca - podstawą tego sformułowania "Nie możesz grać w warcaby na szachownicy" nie jest logika, albo tok przyczynowo-skutkowy, tylko konkretny kontekst, o którym zaraz. Osobiście uważałem ten akurat zwrot za niedorzeczny - oczywiście, że można grać w warcaby na szachownicy... Inaczej się nie da! Omawiana scena dotyczyła jednak gry zastępczej - bohaterowie grali w warcaby szachami - nie pionkami do gry. Tekst był więc skrótem myślowym, albo - mój błąd - roboczym (czytaj: złym) tłumaczeniem.

W warcaby gra się na szybko, gdy ma się mniej czasu i nie chce się wysilać intelektualnie. Do szachów potrzeba większego skupienia i zamysłu. W reportażu Planeta Rosja (Wrubel Karol) adwokat Chodorkowskiego krytykował kierownictwo łagru za to, że wybitnego przedsiębiorcę, miliardera i innowatora wyznaczyli w więzieniu do mycia garów: to jak używanie mikroskopu jako młotka. Tego typu sytuacje nie są obraźliwe intelektualne same w sobie - ale po dodaniu kontekstu. Jeżeli ktoś ma mikroskop, może z nim robić co chce. Ale jak ktoś czuje się jak mikroskop używany jako młotek, albo jako skoczek szachowy traktowany jako pionek - wtedy mamy do czynienia z wielkim zawodem. Podobnie, gdy znamy zasady gry, a ktoś ich nie przestrzega, albo je łamie. A my - jako czytelnicy - nie wiemy nic.

Perec poruszając się - jako narrator "Życia..." po bloku "metodą skoczka szachowego" - nieraz łamie zasadę, którą sam sobie obrał, czego nikt mu nie kazał. Miała to być książka matematyczna - ale to tak, jak gdyby ktoś przedkładał kolejność dodawania nad mnożeniem (bez matematycznych nawiasów).

Bardziej jednak od ścisłego trzymania się zasad gry jest u Pereca ważny sam ruch - sama skoczność - nie ważne, że nie jesteśmy zadowoleni z przebiegu zdarzeń - Perec skacze dalej i tyle z morałów - zostaje płynność, płynna nowoczesność. Nieuchwytność. To, co będzie wracać również u Norwega, gdy pisać on będzie o swoim własnym życiu - najpierw Bildungsroman- później śmierć ojca w wieku dorosłym - następnie drugie małżeństwo - a dalej znowu dzieciństwo; czy tak jak piszesz - Montaigne zmieniający temat w "Próbach".

Użytkownik: FiloBook 26.04.2016 00:23 napisał(a):
Odpowiedź na: Komentarz bardzo ciekawy.... | rollo tomasi Szczerze powiedziawszy trochę utrudnia mi fakt, że nie czytałem "Życie instrukcja obsługi" (przez co ciężko jest mi się odnieść do niektórych kwestii), ale przynajmniej teraz lepiej zrozumiałem Twój kontekst wypowiedzi. :)

Z tego co czytałem w jednej z recenzji ( Książka, którą można czytać całe życie... ) kwintesencją książki są nie tyle pojedyncze historie, ale przede wszystkim ukryte smaczki. Co do skoczka - zajrzałem na ( https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBycie_instrukcj​a_obs%C5%82ugi ) i jakoś nie widzę aby "skoczek" poruszał się raz jak skoczek, a raz jak wieża.

Tak mi się jakoś przypomniało: Pewien fizyk porównał kiedyś, że poznawanie praw przyrody i ich zasad jest jak poznawanie zasad gry w szychy poprzez obserwację innych graczy. O przyrodzie (szachach) i prawach przyrody (zasad poruszania się pionków) wiemy coraz więcej, ale raz na jakiś znajdzie się coś czego jeszcze nie rozumiemy (np. Roszada). Może więc nie zrozumiałaś, wszystkich "Roszad" w tej zabawie?

Użytkownik: FiloBook 26.04.2016 00:26 napisał(a):
Odpowiedź na: Szczerze powiedziawszy tr... | FiloBook Poprawka: Może więc nie zrozumiałEŚ, wszystkich "Roszad" w tej zabawie?