"Gra o tron" to znakomita książka fantasy (choć elementów fantasy nie ma szczególnie dużo i np. magii prawie wcale nie uświadczymy) napisana z wielkim kunsztem. Na uwagę zasługuje prowadzenie fabuły, która jest widziana z różnych perspektyw, ale akcja cały czas posuwa się do przodu. Takie zagranie na pewno dało książce wiele świeżości, a czytelnik nie ma czasu na nudę. Drugą największą zaletą jest nieprzewidywalność. Praktycznie nigdy nie można być do końca pewnym, co się stanie i jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Trzeba również zaznaczyć, że wykreowany świat jest pełen przemocy, oszustów i intryg, a zło często triumfuje nad honorem i ideałami.

Sama oś fabuły kręci się wokół przejęcia królewskiego tronu oraz konfliktu pomiędzy pomniejszymi królestwami. Co chwila napotykamy na nowe spiski i intrygi i często do końca nie wiemy, kto jest po czyjej stronie, co dodaje fabule tajemniczości i głębi. Tak jak pisałem wcześniej, narracja prowadzona jest przez różnych bohaterów, których cele są często diametralnie różne. Główną rolę odgrywa jednak rodzina Starków z północy. To właśnie ich losy zajmują największą część opowieści.

Naprawdę polecam "Grę o tron", bo jest to, moim zdaniem, małe arcydzieło. Gdybym miał się czegoś czepiać, to przez pierwsze 50 stron jest trochę nudno, ale jak już zapoznamy się z bohaterami i zapamiętamy, kto jest kto, to strasznie trudno się oderwać.