Epopeja narodowa Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” powstała w latach 1832-1834 w Paryżu w epoce romantyzmu. Utwór ten został wydany po raz pierwszy przez Aleksandra Jełowickiego w Paryżu.
Opowiada o życiu polskiej szlachty pod zaborem rosyjskim i o przybyciu wojska napoleońskiego na Litwę. Głównymi bohaterami są szlachcice: Tadeusz Soplica, Jacek Soplica, Sędzia, Hrabia i Wojski Hreczecha oraz Zosia i Telimena. Akcja toczy się w latach 1811-1812 w Soplicowie, w jego okolicy i w Dobrzynie.

Głównym tematem poematu jest historia Jacka Soplicy, który po zastrzeleniu Stolnika postanowił naprawić wyrządzone przez siebie zło. Inne ważne wydarzenia opisane w „Panu Tadeuszu” to proces Hrabi i Sędziego o zamek oraz miłość tytułowego bohatera do Zosi i Telimeny.

Tło historyczne epopei stanowi wyprawa wojska napoleońskiego na Litwę. W swoim dziele Mickiewicz znakomicie opisał staropolskie zwyczaje szlachty oraz społeczeństwo szlacheckie.

Akcja poematu jest żywa, wartka i od początku do końca trzymała mnie w napięciu. Jest w niej wiele zwrotów, dzięki czemu stwarza ona interesującą, a czasem nawet tajemniczą atmosferę.

„Pan Tadeusz” został napisany latach 30. XIX wieku, więc nikogo nie powinno zdziwić to, że język tego utworu jest nieco przestarzały i zawiera wiele archaizmów. Mieści w sobie dużo metafor, epitetów, porównań, uosobień i innych środków poetyckich. Wyjątkową zaletą poematu są obrazowe i szczegółowe opisy podziwianej przez Mickiewicza litewskiej przyrody.

Uważam, że poemat „Pan Tadeusz” to znakomita lektura dla ludzi w każdym wieku. Zachwyciła mnie swoim bogactwem opisów i nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Sądzę, że każdy Polak powinien przeczytać naszą epopeję narodową. Moja ocena utworu jest zdecydowanie pozytywna.