„Któregoś popołudnia ojciec Nicanor przyniósł pod kasztan szachownicę i pudełko z pionkami, by zaprosić Josego Arcadia Buendię na partię warcabów. Ten jednak odmówił. Gdyż jak stwierdził, nigdy nie mógł pojąć sensu walki pomiędzy przeciwnikami, którzy zgadzają się co do zasad.”
*
„Uważaj na serce Aureliano. Gnijesz za życia.”
*
„A niech sobie gadają. My wiemy, że to nieprawda.”
*
„Bieda jest służką miłości.”
*
„Ból świata kończył się na powierzchni jej skóry i wszelka gorycz odpłynęła z serca.”
*
„Była to ostatnia pozostałość z przeszłości, której wyniszczenie nie dobiegało końca, ponieważ wyniszczała się w nieskończoność, trawiona zniszczeniem wewnątrz siebie, kończąc się co chwila, ale nie mając skończyć się nigdy.”
*
„Czas także ulega potknięciom i wypadkom i dlatego może się rozbić, i zostawić w jednym pokoju ułamek swojej wieczności.”
*
„José Arcadio Buendía znajdował pociechę w śnie o długim, niekończącym się rzędzie pokojów. Śniło mu się, że wstaje z łóżka, otwiera drzwi i przechodzi do drugiego, zupełnie identycznego pokoju, z takim samym łóżkiem o wezgłowiu z kutego żelaza, z takim samym fotelem i obrazem Najświętszej Panny de los Remedios na ścianie w głębi. Z tego pokoju przechodził do następnego, również identycznie podobnego, potem jeszcze do następnego, i tak dalej w nieskończoność. Lubił przechodzić z pokoju do pokoju, niczym galerią luster do chwili, gdy Prudencio Aguilar dotykał jego ramienia. Wtedy budził się, wracał w drogę powrotną i znajdował Prudencia Aguilara w pokoju rzeczywistości. Ale w dwa tygodnie po sprowadzeniu go spod kasztana do sypialni, Prudencio Aguilar dotknął jego ramienia w którymś pokoju przejściowym, a on pozostał tam na zawsze myśląc, że to pokój rzeczywistości.”
*
„Literatura jest najlepszą zabawką, jaką wymyślono, żeby drwić z ludzi.”
*
„Nie umiera się wtedy, kiedy trzeba, ale kiedy można to zrobić.”
*
„To już byłby koniec tego zasranego świata, gdyby ludzie podróżowali pierwszą klasą, a literatura wagonem bagażowym.”
*
„Sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością”
*
„Tylko zamieniając cokolwiek w codziennej rutynie, narażamy się na zgubienie czegoś. ”
*
„Umrzeć jest o wiele trudniej, niż to sobie człowiek wyobraża.”
*
„Według niej drzwi wynaleziono po to, żeby je zamykać, a to, co się dzieje na ulicy, mogło być ciekawe tylko dla ulicznic. ”
*
„Wielkie obsesje silniejsze są niż śmierć.”
*
„W rzeczywistości nie miała dla niego znaczenia śmierć lecz życie i dlatego wrażenie jakiego doznał po ogłoszeniu wyroku nie było strachem lecz tęsknotą.”
*
„Wtedy stało się coś w głębi jego istoty, coś tajemniczego i nieodwołalnego, coś, co oderwało go od czasu, w którym tkwił obecnie i poniosło na oślep w niezbadaną sferę wspomnień.”
*
„Zgodnie ze swą naturą mężczyzna gardzi głodem po zaspokojeniu apetytu.”
Sto lat samotności (
García Márquez Gabriel)
(c)Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie bez zgody autora zabronione.