O barcelońskim pisarzu Eduardo Mendozie dowiedziałam się niedawno – przy okazji wznowienia jego słynnej już trylogii detektywistycznej („Przygoda fryzjera damskiego”, „Sekret hiszpańskiej pensjonarki” oraz „Oliwkowy labirynt”) i wydania ostatniej książki, jaką jest „Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa”, której notabene będzie poświęcony ten tekst.

Bohaterem „Niezwykłej podróży...” jest rzymski patrycjusz Pomponiusz Flatus, który z zamiłowaniem zaczytuje się w pismach filozoficznych. Dowiedziawszy się pewnego dnia, że istnieje cudowne źródło dające mądrość temu, kto wypije zaczerpniętą z niego wodę, wyrusza w poszukiwaniu owego źródła. Jako że Pomponiusz nie należy do szczęściarzy – rzec można, że jest ofiarą losu - zamiast znaleźć mądrość, podczas swoich poszukiwań nabawia się problemów natury gastrycznej, wpada w ręce Arabów, a następnie trafia do Nazaretu, gdzie młodzieniec imieniem Jezus prosi go o znalezienie winnego morderstwa, o które posądzany jest jego ojciec – nie kto inny, tylko Józef. Zbieg okoliczności? Przeciwnie – zamierzona żonglerka mitologią, apokryfami, faktami historycznymi w celu zaserwowania czytelnikowi zabawy literackiej, której długo nie zapomni.

Humor, jaki proponuje Mendoza jest na całkiem wysokim poziomie – chociaż momentami porusza się na granicy dobrego gustu (zwłaszcza gdy rodzina, która pojawia się w jego książce, do złudzenia przypomina Świętą Rodzinę), to jednak wszystko, o czym pisze, jest do zaakceptowania, ponieważ pisarz wystrzega się wulgarności - chociaż już np. groteską czy parodią nie pogardzi.

Książkę Mendozy polecam wszystkim, którzy lubią gry słowne, literackie zabawy, intertekstualność oraz wspomnianą już groteskę i parodię. Mam nadzieję, że „Niezwykłą podróż Pomponiusza Flatusa” będzie Wam się czytało tak dobrze jak mnie.