Rain Man (Fleischer Leonore) (5,5)
Świetna opowieść o braterskiej więzi łączącej dwa różne światy. Jakże odległe, a jednak wzajemnie się przenikające. Poznanie tej drugiej rzeczywistości jest dla obydwu bohaterów - lecz przede wszystkim dla Charliego - bodźcem do zmiany postaw i przemyślenia wszystkiego na nowo. Podobała mi się ilość drobnych szczegółów, jakie autorka zawarła porozrzucanych tu i tam na łamach powieści. Bardzo dobra książka. Wzruszająca i pouczająca.

Ludzie bezdomni (Żeromski Stefan (pseud. Zych Maurycy)) (3,5)
Przerost formy nad treścią. Książka ma niewątpliwe dużą wartość historyczną, a umiejętności pisarskich Żeromskiemu też nie można odmówić, ale niektóre fragmenty (np. pamiętnik Joasi), to było dla mnie już za wiele. Z literatury polskiej, napisanej w podobnym okresie, zdecydowanie bardziej polecam „Ziemię obiecaną”.

Dożywocie (Kisiel Marta) (3,5)
Jakoś nie mogłem się przekonać. Marta Kisiel ma fajne, bardzo lekkie pióro i pewne rzeczy naprawdę dobrze jej wychodzą. Jednak jak dla mnie, za dużo było tutaj silenia się na zabawność. Dlatego wrażenia mam mocno mieszane. Anioł w bamboszkach czy Krakers są super, ale inni bohaterowie (z Romańczukiem na czele) już nie bardzo.

Zdobycie władzy (Miłosz Czesław) (4)
Gdyby nie zbyt „sucha” narracja, to mogłaby wyjść nawet bardzo dobra powieść. Elementom składowym nie mogę zbyt wiele zarzucić. Obraz wydaje się spójny i dobrze opisujący ówczesne realia. Tylko może aż nazbyt spójny. Za nic nie mogłem się utożsamić z żadnym z bohaterów. Pewnie było to zamierzone, ale wyszło tak sobie. Wolałbym ujrzeć trochę więcej życia.