Nonzero: Logika ludzkiego przeznaczenia (Wright Robert) (4)
Pierwsze wrażenia były bardzo pozytywne, bo i zgadzam się z ogólną myślą autora (świat nie ma raczej wyznaczonego celu, ale czynniki ewolucyjne sprawiają, że mówienie o rozwoju kulturowym nie jest czystym relatywizmem, ponieważ można wyznaczyć pewien kierunek postępu). Niestety, Wright zbytnio skupił się na drążeniu stale tej samej myśli, często nie wprowadzając do niej nic nowego. Dlatego końcówka książki była nużąca. Spodziewałem się jakiegoś interesującego podsumowania, wizji rozwoju dla następnych stuleci, ale niestety nic takiego nie otrzymałem. "Nonzero" to dobra książka, mogła być jednak spokojnie dwukrotnie krótsza.

Jak przestać się martwić i zacząć żyć (Carnegie Dale) (4)
"Potęga podświadomości" Murphy'ego bardziej mi przypadała do gustu, ale i Carnegie nie wypada źle.
Książka ma nie tyle uczyć czegoś nowego, co zwrócić uwagę na banały, o których często zapominamy. Jest to wykład filozoficznego pragmatyzmu ujęty w najprostszej możliwej formie. Jeśli dobrze się nastawimy do lektury (bez traktowania jej z góry), to powinna wpłynąć na nas pozytywnie i choć odrobinkę poprawić samopoczucie oraz sprawić, że będziemy się mniej martwić codziennymi błahostkami.

Sztuka ścigania się w deszczu (Stein Garth) (4)
Powieść obyczajowa pisana z perspektywy psa, którego właścicielem jest zawodowy kierowca wyścigowy. Pomysł nie najgorszy, jeśli podejdziemy do niego z lekkim przymrużeniem oka oczywiście.
Ogólnie rzec biorąc jest to porządnie napisana powieść o zwykłym ludzkim (i psim) życiu.

Tajemnica autoportretu (Archer Jeffrey (ur. 1940)) (3,5)
Morderstwo, autoportret van Gogha warty kilkadziesiąt milionów dolarów, piękna i wysportowana znawczyni sztuki, nieprzebierający w środkach bankier, płatna zabójczyni, przystojny agent FBI. To tyle, jeśli chodzi o fabułę.
Jest to typowa powieść sensacyjna niewymagająca myślenia i bardzo przewidywalna. Nie czyta się jej źle, ale też nic po za tym. Można przeczytać dla zabicia czasu.