Użytkownik: aganika 19.10.2009 17:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson zgadzam się co do joty:)

Użytkownik: Ingeborg 17.09.2010 14:40 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson Czyli jedyna warta zachodu? No dobra, skuszę się, tym bardziej, że film był niezły.

Użytkownik: AnetaCzy 09.10.2010 15:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson W moim przypadku było identycznie. Nie wiem czemu ludzie zachwycają się tym autorem, ale ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie! Będzie się ją pamiętało do końca życia.

Użytkownik: karolciahoga 27.11.2010 01:01 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson również podpisuję się pod Twoją opinią.

U mnie wyglądało to następująco. Pierwszą przeczytaną książką tego autora był "Alchemik" i miałam wtedy jakieś 14 lat. Powiem uczciwie, że odmienność w porównaniu z innymi książkami czytanymi przeze mnie w tamtym czasie, zrobiła na mnie sporo wrażenia. Wszystkie oczywiste "prawdy życiowe" ujęte w "filozoficzny" na początku zafascynowały mnie. Podczas czytania notowałam niektóre interesujące cytaty, żeby móc do nich wrócić po przeczytaniu książki.
Zaraz po "Alchemiku" sięgnęłam po "Pielgrzyma" oczekując kolejnej porcji wartości życiowych. I tu nastąpiło zwątpienie, gdyż czytając ten utwór wydawało mi się, że czytam dokładnie to samo co za pierwszym razem tylko ubrane w inne słowa. I to zakończyła się moja fascynacja autorem.
Do "Alchemika" wróciłam jeszcze przy okazji mojej ustnej matury. Przeczytałam go po raz kolejny i zastanawiałam się co mnie tak poruszyło za pierwszym razem. Nie odnalazłam nic z tych emocji, które odczuwałam przy pierwszym kontakcie z książką. Wszystko wydało mi się takie płytkie jedynie ubrane w filozoficznie brzmiące słowa.
Po jego książki sięgnęłam jeszcze dwa razy, przy okazji "Nad brzegiem rzeki Piedry.." i "Weronika postanawia umrzeć".
Pierwsza z tych pozycji nie zrobiła na mnie większego wrażenia, natomiast w przypadku Weroniki byłam miło zaskoczona. Książkę wspominam ciepło i uważam, ze jest to całkiem wartościowe dzieło. Chętnie sięgnę po ten utwór w przyszłości, żeby sprawdzić czy mój osąd o nim nie zmieni się w drastyczny sposób (ale mam przeczucie, że w tym przypadku tak się nie stanie).

Użytkownik: karreu 27.11.2010 03:55 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson Jak byłam nastolatką, ta książka była dla mnie bardzo ważna. Wszędzie z nią chodziłam, siadałam na ławkach i czytałam. Mam kieszonkowy egzemplarz upstrzony notatkami na marginesach, ale nie wiem, czy chciałabym sięgnąć do niej ponownie.
Zawsze wstydziłam się mojej młodzieńczej miłości do tej pozycji. Teraz odczuwam (lekko) mniejsze zażenowanie z tego powodu ;)
Jeśli chodzi o inne książki P.C., to czytałam tylko "Alchemika" w gimnazjum (i felietony w internecie) i wtedy to było takie zachłyśnięcie, o którym pisał ktoś wyżej. Bo to już nie był "Kubuś Puchatek" ani "Oto jest Kasia", ani nawet "Kamienie na szaniec" czy "Syzyfowe prace". To dotykało najprostszych rzeczy, życiowych rozterek, marzeń, nadziei.
W pewnych kręgach czytanie Coelha jest w złym tonie, ale najwyraźniej ludziom jest potrzebny, skoro go czytają. Poznałam kobietę, która mówiła o nim jak o jakimś proroku, że jego książki otworzyły jej oczy i zmieniły jej życie; zapachniało mi wtedy lekkim sekciarstwem, ale potem pomyślałam: dlaczego nie? Jak komuś pomaga, to niech sobie czyta. Jak go czytają, to niechże sobie pisze.

Użytkownik: simson 02.12.2010 23:15 napisał(a):
Odpowiedź na: Jak byłam nastolatką, ta ... | karreu Jak sięgnęłam po "Alchemika" byłam w drugiej klasie gimnazjum. To jest - lat czternaście. W wieku lat dwunastu, pod wpływem Jeżycjady, sięgnęłam po Senekę. To była mądrość, to było coś! To było uniwersalne i pasowało. I było ambitne, a to dla mnie duży wyznacznik jakości. I było to zarazem zupełnie inne od pana C.

Myślę, że ludzie go czytają, bo jest prosty. Niewyszukanym językiem i przystępną "filozofią" pokazuje czytelnikowi, że on właśnie, łał, odkrywa coś ważnego, istotnego, niesamowitego. A tak naprawdę, to jest strasznie banalne, trywialne... Ale daje to wrażenie odnalezienia swojej drogi. Dla mnie jest to niezwykła pierdoła, taka banalność. Chyba zachwycają mnie zgoła inne "filozofie" i "drogi". I nie lubię tej coelhowskiej oczywistości, bardzo nie lubię. A tutaj, w "Weronice..." ... Wszystko potoczyło się innym torem. Postanowić można o zakupie sukienki, albo ugotowaniu kaszy jaglanej zamiast jęczmiennej. Ale nie o śmierci. A tutaj kobieta decyduje o śmierci! W tak dziecinny i oczywisty sposób. Całe otoczenie kojarzy mi się z "Ptaśkiem", z "Lotem nad kukułczym gniazdem" - sceneriami dla mnie magicznymi. Może stąd ten sentyment? Może stąd ta magia?

Przechadzając się dziś po jednym z dużych sklepów księgarskich (bez nazw proszę! :) ) natknęłam się na cały regalik uposażony w tytuły tegoż pana. Jakoś, minka mi się skrzywiła.. Ostatnio zdaje się napisał coś nowego, ale nie. Nie chcę już czytać, nigdy, nic. Naczytałam się, mówię nie. "Weronika..." jest jedyną książką, po którą sięgnąć warto. Bo zwyczajnie łamie szablon coelhowskiej książki.

Użytkownik: Ingeborg 06.12.2010 19:00 napisał(a):
Odpowiedź na: Powiem szczerze, nie umie... | simson Skusiłam się, jak wspomniałam wyżej. Nie jestem zachwycona. Utwierdziłam się w przekonaniu, że Coelho nie jest dla mnie. Książka nudnawa, pełna pseudo mądrości do tego pisana marnym językiem. Postacie dziwaczne, pokręcone, denerwujące, zapatrzone w siebie, nie mające wiele do przekazania. Nuda i przeciętność. Jeśli to ma być jego najlepsza powieść, to ja serdecznie za resztę dziękuję.

Użytkownik: Persefone 19.02.2011 22:28 napisał(a):
Odpowiedź na: Skusiłam się, jak wspomni... | Ingeborg To jest jedyna, jaką przełknęłam, polecana przez znajomych.
Dla mnie nielogiczna i groteskowa. Uważam, że chęć śmierci z nudy jest mało intrygująca. Nie rozumiem, co ludzie w niej widzą. I chyba nie chcę zrozumieć.
Nigdy więcej nie sięgnęłam po tego autora.
Po jednej książce, która przez tyle stron była małotreściwa, pusta, nie przykuła mnie w swojej tak odległej od tego co lubię formie.

Użytkownik: Auriga 05.09.2014 20:00 napisał(a):
Odpowiedź na: Skusiłam się, jak wspomni... | Ingeborg Przyznam, że "Weronika..." oczarowała mnie jak byłam 15-latką. Byłam nią zachwycona, myślałam że dużo ma w sobie mądrości. Po kilku latach sięgnęłam po nią ponownie. I przeżyłam totalne rozczarowanie... Jest w niej cała masa pseudomądrości, i porad o wszystkim i o niczym. Sposób w jaki są przedstawione osoby chore psychicznie jest łagodnie mówiąc naciągany. Jako że podczas studiów, zainteresowałam się psychologią i psychiatrią, wiem co nie co na ten temat.