Całe zamieszanie wokół Coelho osiągnęło apogeum już jakiś czas temu i wydaje się, że stopniowo, ale jednak, opada. Moją decyzję sięgnięcia po jedną z jego książek sprowokował księgarniany regał zapełniony po brzegi twórczością tego brazylijskiego autora. Fenomen pisarza nie dawał mi spokoju, bo jak inaczej nazwać wydanie tysięcy egzemplarzy, w kilku językach? Wyjaśnienia tego zjawiska jednak nie znalazłam.

Książkę tych rozmiarów zwykle połykam w dwa wieczory, tym razem trawiłam kilka dni, a raz po raz stawała mi w przełyku. Nierówność stylu i nieudolność wplatania wątków irytowały mnie niemal tak bardzo, jak nieporadny sposób wprowadzania fragmentów pamiętnika niby pisanego przez zupełnie inną osobę czy trywialne sentencje. Studium - w zamyśle - seksualności człowieka stało się studium nieudolności pisarza. Książki tak pozbawionej magii i duszy nie czytałam już dawno. Autor w swym mniemaniu miał zapewne solidne podstawy: żył w czasach seksualnej swobody, na chwilę wszedł do środowiska, o którym „odważył się” napisać. Ciekawy też wydał się temat: uświęcona seksualność. Cele szczytne, z efektem o wiele gorzej.

Nim dobrnęłam do momentu, od którego autor - w jego rozumieniu fachowo i pięknie - przedstawia „prywatne” życie seksualne bohaterki, miałam wrażenie, że sposób tworzenia książki niczym nie odbiegał od przepisu na napisanie przeciętnej pracy dyplomowej. Moje przeświadczenie o wpychaniu gdzie popadnie zebranych wcześniej mądrości życiowych (a czasem i życiowych banałów) potęgowało się z każdą stroną. No i to usilne przemycanie wątków religijnych. Książka, przy której powinnam czuć dreszczyk na kręgosłupie, wzbogaciła mnie jedynie o doświadczenie, które uczy, abym książki Coelho oglądała jedynie z daleka, na księgarnianej półce. Ze spokojem wystawiam 1.