Zwykle nie czytam kryminałów – nie jest to mój ulubiony gatunek, ale nie mam nic przeciwko sięgnięciu do tego rodzaju powieści od czasu do czasu. I właśnie ostatnio nadarzyła się okazja i odpowiedni do tego czas – za oknem szaro, dużo wolnego i chęć przeczytania czegoś zupełnie innego. Do wyboru przyczynił się kraj pochodzenia autorki – Norwegia, a co za tym idzie skandynawski klimat uchwycony w jej książce.

Na początek skupię się na samej autorce, która - uznawana za norweską królową kryminału - często porównywana jest do Mankella. Fossum pisząc swoje książki skupia się na zarysie psychologicznym bohaterów, przez niektórych uważanym za mistrzowski. Czy może mieć na to wpływ doświadczenie nabyte podczas pracy w szpitalu psychiatrycznym? Zapewne w jakimś stopniu tak. Sławę autorce przyniósł cykl kryminalnych powieści „Inspector Sejer Series” z Konradem Sejerem w roli głównej – „Nie oglądaj się” jest drugim tomem z tego cyklu.

W „Nie oglądaj się” czytelnik jest od razu wrzucony na głęboką wodę – w pewnym norweskim miasteczku, gdzie wszyscy się bardzo dobrze znają, ginie kilkuletnia dziewczynka, która notabene odnajduje się w tym samym dniu, w którym zaginęła. Jak się okazuje, nie to jest głównym wątkiem książki - następnego dnia zostaje odnalezione ciało młodej dziewczyny – Annie. Sprawa budzi niemałe kontrowersje, bowiem dziewczyna była lubiana w miasteczku przez wszystkich. Śledztwo prowadzone przez Konrada Sejera i Jacoba Skarre przypomina długą, niekończącą się wędrówkę pod górę. Wszystkie ślady zdają się być niewystarczające, by odnaleźć zabójcę. Jak się potem okazuje, aby rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci Annie, trzeba obejrzeć się za siebie i sięgnąć w przeszłość, która jest brakującym kawałkiem układanki pieczołowicie kompletowanej przez Skarrego i Sejera.

Chociaż nie jestem fanką kryminałów, książkę Fossum czytało mi się bardzo dobrze. „Nie oglądaj się” okazuje się całkiem ciekawie i zgrabnie napisanym kryminałem, który potrafi zaskoczyć czytelnika w odpowiednim momencie – w tym przypadku w momencie, gdy czytelnik zaczyna zdawać się na własną intuicję i przewidywać, kim jest morderca. Dodatkowo autorka nie skupia się wyłącznie na morderstwie, ale - przede wszystkim - na myślach bohaterów, ich poczynaniach i przeżyciach, które stopniowo klarują się i nabierają wyrazistości.