Zusaka do napisania „Złodziejki książek” zainspirowały historie z dzieciństwa opowiedziane przez jego matkę – o bombardowaniu Monachium i niemieckim chłopcu, który dał Żydowi idącemu do obozu koncentracyjnego kawałek chleba. Z tych dwóch wspomnień powstała piękna, choć czasami okrutna opowieść o miłości, poświęceniu, przyjaźni i ukrytym człowieczeństwie.

Narratorem jest Śmierć. Ale nie taka złośliwa, o ohydnym oddechu, z kosą, czyhająca tylko kogo by tu zabrać z tego padołu łez. Śmierć w „Złodziejce książek” bywa zmęczona, ciekawa świata, wrażliwa, pełna melancholii. Zaskakująco ludzka. Opowiada nam o Liesel Meminger, dziewczynce wychowywanej przez rodzinę zastępczą w hitlerowskim Mochling. Jej nowa matka to szorstka kobieta o ogromnym sercu, ojciec – cierpliwy i wyrozumiały, jest przy niej każdej nocy, kiedy mała ma koszmary i uczy ją czytać, mimo że sam nie jest w tym mistrzem.

„Złodziejka książek” jest adresowana raczej do młodzieży i moim zdaniem idealnie nadawałaby się na szkolną lekturę w gimnazjum. Książka jednocześnie nosi w sobie wielkie pokłady emocji i z pewnością wzruszy niejednego dorosłego. Ciekawym elementem są rysunki i opowiadanie Maksa - proste, a jednocześnie przejmujące, jedno z najpiękniejszych, jakie miałam okazję przeczytać. Co jakiś czas narracja jest przerywana krótkimi uwagami, definicjami, pytaniami. Muszę przyznać, że na początku mnie to irytowało, ale po kilkunastu stronach się przyzwyczaiłam i doceniłam ich trafność, dochodząc do ostatecznego stwierdzenia, że idealnie się komponują z opowiadaną historią. Poza tym - to dość nowatorski pomysł.

Zusak, 43-letni Australijczyk, opowiada o Holocauście w lekki, czasem ironiczny, czasem chwytający za serce sposób. Pokazuje, jak wojna wtargnęła w życie zwykłych ludzi i łamie stereotyp złego Niemca antysemity, tak powszechnego w naszym kraju.

Zdecydowanie polecam, aby choć na chwilę odciąć się od typowo polskiego spojrzenia na drugą wojnę światową.