„Pod Huncwotem” to pierwsza chronologicznie z książek o inspektorze Jury, ale wg mnie druga co do „poczytności”. Ciekawszą pozycją pozostaje dla mnie „Pod Przechytrzonym Lisem”.
Obie książki mają te same zalety- nastrój, powolną narrację, klimat zagubienia i tajemnicy. Pomimo opowieści o serii morderstw, tutaj także znajdujemy pokłady ciepłego humoru. Tutaj także, podobnie jak chyba we wszystkich książkach p. Grimes, ważny element stanowią dzieci. Dzieci ze swoimi poważnymi dziecięcymi problemami, dzieci o zarówno dziecięcych , jak i doroślejszych niż u dorosłych duszach. Wnoszą świeżość, beztroskę oraz niesforność dodające kolorytu i lekkości tej przecież kryminalnej historii.
Wydaje mi się, że przeczytanie „Pod Huncwotem” jako dopiero drugiej w cyklu nie było najgorszym posunięciem. „Pod Przechytrzonym Lisem” narobił mi strasznego apetytu na inne książki z serii, a „Huncwot” nie zawodzi. W Rackmoor były mgły, cisza, głęboki szum morza bijącego o brzeg i atmosfera zagubienia, samotności. W Long Piddleton jest śnieg, duszne , oświetlone słabymi lampami wnętrza karczm, nastrój niepokoju i oczekiwania.
Pani Grimes jest mistrzynią klimatu. Tworzy go za pomocą minimalnych nakładów. Pokazuje nam w zasadzie świat, który możemy zobaczyć za własnym oknem. Zima jednak w jej wykonaniu jest bardziej mroźna, bardziej śnieżna i bardziej tajemnicza. Jedni ją za to pokochają, innych jej pisarskie malarstwo może znudzić. Zawsze gdy czytam książki p. Grimes mam wrażenie, że pisze je ona od niechcenia. Nie widać w nich wysiłku, nie ma silenia się na oryginalność. Ot, takie wieczorne opowieści przy świetle lampy naftowej. Niby nic nadzwyczajnego, ale przecież zapadają w pamięć, słucha się ich w zupełnej ciszy i ze skupieniem. I czeka się, czeka na kolejny wieczór z książką.
Pod Huncwotem (Grimes Martha)