Książka pana Jerzego, to opowieść o piciu. Piciu przez duże P. O jego genezie, przebiegu, końcu.

Narratorem jest pisarz, pijak (alkoholizm to w tym wypadku IMO eufemizm) - erudyta, który z wolna snuje swą opowieść o alkoholu, w międzyczasie zapoznając nas z kolejnymi postaciami - swych kolegów z detoksu - oraz ich losami. To właśnie głównie dla nich przeczytałem tę pozycję (ze szczególnym wskazaniem na doktora Swobodziczkę ;) ).

Niewygodę w czytaniu (o ile tak to można nazwać) stanowiła dla mnie postać narratora. Picie dla głównego bohatera zdaje się być tylko pożywką dla wymądrzania się, a sama postać (również we własnym mniemaniu) - być pępkiem świata. Odstręcza. A źle się słucha kogoś, kogo się nie lubi. Na szczęście, dużo lepiej niż o sobie, wychodzi mu opowiadanie o innych. Może dlatego postacie drugoplanowe są bardziej autentyczne i wyraziste Dla lubiących miłość na kartach powieści znajdzie się coś także. "Pod Mocnym Aniołem" jest bowiem poniekąd opowieścią o jej uzdrawiającej sile.

Podsumowując. Książka podobała mi się. Mimo pyszałkowatości Jurusia (narrator) z jego wydumanego bełkotu można bowiem wyłowić humor (np. wywód o tym jak przemiany po 89-tym spowodowały, że Juruś nie mógł poderwać dziewczyny przy bankomacie ;) ) i trzeźwe (sic!) obserwacje otaczającej nas rzeczywistości. A także dowiedzieć się, dlaczego ludzie zaczynają pić.

PS. Co prawda Juruś (a właściwie autor jego ustami), zaprzecza, że jest alter ego twórcy, ale jakoś specjalnie wierzyć mi się nie chce.