W tej książce, w jej ostatnim rozdziale, autor napisał, że został reporterem, gdyż nie potrafił streścić artykułu, inaczej mówiąc - napisać tego, co dziennikarze nazywają „leadem”. Myślę, że dla nas, czytelników, to szczęście, iż Pan Zaremba nie potrafił napisać „leadu”. Dzięki temu otrzymaliśmy zbiór fantastycznych reportaży, które zapadają w pamięć i stają się przyczynkiem do refleksji. Nie mam porównania z tym, co dzieje się mediach zagranicznych, nie wiem, czym za granicą jest obecnie zawód dziennikarza, ale jeśli chodzi o Polskę, te teksty powinny być lekturą obowiązkową dla wszystkich, którzy chcą być dziennikarzami. Dowiedzieliby się z nich, że nie chodzi tylko o tanią sensację, że napisanie dobrego tekstu (zrobienie dobrego materiału) wymaga olbrzymiego wysiłku i zaangażowania. Że trzeba brać odpowiedzialność za to, co stworzymy i „puścimy w świat”.

Lubię reportaże. Czytałam ich wiele. Te są znakomite. Otwierają oczy na wiele rzeczy, na które do tej pory nie zwracaliśmy uwagi. Wprawdzie dotyczą Szwecji, jej realiów i problemów (olbrzymich, jak się okazuje), ale ich wymowa jest uniwersalna. Oczywiście, w pierwszym odruchu odczuwamy ulgę, że nie żyjemy w tym strasznym kraju i dobrze, że możemy poczytać sobie te opowieści zachowując bezpieczny dystans. Już po chwili jednak coś skłania nas do zastanowienia się, czy aby u nas nie występują te same - lub inne, jeszcze gorsze - problemy.

To nie jest zbiór optymistycznych tekstów. Autor stara się bardzo dogłębnie zdiagnozować problem, prześledzić, jak doszło do takiej czy innej sytuacji, ale nie ma dla nas żadnych prostych recept. Dlatego nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna. Czytam szybko, ale nie byłam w stanie przeczytać więcej niż jeden reportaż dziennie, a po niektórych („Sceny łowieckie w domu wariatów”) musiałam zrobić jeszcze dłuższą przerwę. Nie żałuję jednak ani minuty spędzonej nad tą książką. Żałuję tylko, że sięgnęłam po nią tak późno.