Lubię co jakiś czas sięgnąć po "Miłość w czasach zarazy" i poczytać o mężczyźnie, który wiedział, co to cierpliwość, który przez kilkadziesiąt lat potrafił nosić w sercu obraz ukochanej kobiety, wielbić ją jako siedemnastolatkę i siedemdziesięciolatkę.

W dwudziestym wieku napisano tak niewiele dobrych książek o miłości. U większości najlepszych pisarzy miłość nie istnieje: nie ma miłości u Kafki, u Camusa i u mnóstwa innych. Podkreślane jest poczucie wyobcowania bohaterów, niezdolność do wyższych uczuć. Te najlepsze powieści raczej przygnębiają, niż pokrzepiają.

A u Márqueza miłość jest. Miłość, taka szalona i romantyczna, z serenadami granymi na skrzypcach pod balkonem ukochanej, z liścikami przemycanymi przez zaufaną ciocię.

Florentino Ariza, miłośnik poezji i muzyki, zakochał się do nieprzytomności w Ferminie Dazie. Ona jednak wyszła za innego. Po 51 latach, 9 miesiącach i 4 dniach, kiedy została wdową, Florentino Ariza stanął przed nią ponownie i złożył deklarację miłości - czekał, nadal kocha, nadal wielbi.

Która z kobiet nie chciałaby być na miejscu Ferminy? Ech!...

Czy łysy, bezzębny, gnębiony problemami gastrycznymi staruszek ma prawo kochać? Gabriel García Márquez w tej pięknej, lecz kontrowersyjnej powieści porusza wiele tematów, ale na plan pierwszy wysuwa się właśnie pytanie o prawo staruszków do miłości. Czy uważamy, tak jak córka Ferminy, że to nie miłość, lecz "najzwyklejsze świntuszenie"?

Autor w zabawny sposób opisał dzieje małżeństwa Ferminy, a także perypetie Florentina z licznymi kochankami (jedna z pań wiązała swojemu kotu łapy i wieszała na poręczy łóżka niemowlęce smoczki, hihihi!). Bohaterowie nie są idealizowani, przeciwnie, nieraz śmieszą i denerwują. A zachowanie Florentina wobec nieletniej kuzynki oddanej mu pod opiekę może budzić nawet wstręt.

Książka napisana jest cudnym gawędziarskim stylem. Jest w niej mnóstwo humoru i wiary w miłość. A w tle - Karaiby.

Polecam!