Wiktor Astafiew, znany prozaik radziecki średniego pokolenia, urodził się w 1924 r. w Krasnojarskim Kraju. Zadebiutował ponad dwadzieścia lat temu publikując w prasie wiele szkiców, korespondencji i opowiadań.

Uwagę i zainteresowanie krytyki zwróciły wydane w 1959 r. opowieści "Stary dąb" i "Przełęcz". Od tej pory w formie książkowej ukazało się wiele utworów Astafiewa; dominowała w nich tematyka biograficzna, związana jednocześnie z doświadczeniami pokolenia rówieśników pisarza - głodne, sieroce dzieciństwo, bezdomność, włóczęga, dom dziecka, szkoła, wreszcie wojna i front, na który Astafiew zgłosił się jako ochotnik mając 18 lat (walczył m.in. w Polsce).

Czytelnik polski miał okazję zaznajomić się z jego twórczością dzięki dwóm zbiorom opowiadań - "Szafirowy zmierzch" (KiW, 1973) oraz "Znaki na korze" (KiW, 1974).

Wierny niewielkiej formie literackiej pozostał Astafiew i w "Królowej ryb", która zresztą opatrzona jest podtytułem "Opowieści znad rzek złożone w całość", choć jeśli chodzi o tematykę, nastąpił tu całkowity zwrot ku współczesności.

"Królowa ryb" to książka o Syberii, z której pisarz pochodzi i z którą całe życie czuje się związany, o jej twardych ludziach i ich przygodach, o surowej, lecz pełnej nieprzebranych bogactw przyrodzie, o wciąż żywych związkach człowieka z naturą i odwiecznych prawach, które nimi rządzą.

Osobiste zaangażowanie autora, umiejętność kreślenia wiernych i barwnych portretów psychologicznych oraz wspaniałe opisy przyrody to największe walory prozy Astafiewa.

[PIW, 1980]