Książka Macieja Bielawskiego, traktująca o tych, którzy odeszli ze stanu duchownego, jest bardzo interesująca – i to nawet nie tyle ze względu na temat, co na jego ujęcie. Nie są to bowiem kolejne wyznania „eksa”, nie jest to żadna autobiografia czy też cyniczny i złośliwy pamflet na instytucje kościelne z pozycji tego, który odszedł. Autor próbuje przyjrzeć się fenomenowi odejść w sposób ogólny – i to sprawia, że jest to pozycja oryginalna. Niemniej jednak pozostawia pewien niedosyt. Powiem szczerze, że oczekiwałem nieco więcej od autora gruntownie wykształconego i doświadczonego w wielu dziedzinach (profesor teologii, konsultant w jednej z Kongregacji Papieskich, wicerektor jednego z rzymskich Kolegiów Papieskich itd.). To prawda – wykonał pracę bardzo rzetelną, przekopał się przez całą masę książek, świadectw, badań i faktów; poza tym ma łatwość pisania i formułowania myśli – ale odnoszę wrażenie, że tego wszystkiego nie wykorzystał do końca. Jego książka jest bardzo nierówna: ma momenty znakomite i dosyć słabe, nieraz jest dosyć jednostronna, a czasami wydaje się, że autor idzie na łatwiznę lub zatrzymuje się w pół kroku. Aż chciałoby się, by pociągnął pewne wątki, poszerzył perspektywę (książka jest bardzo krótka – niecałe 200 stron niezbyt obficie zadrukowanych). Ale też sam autor przyznaje, że jest to zaledwie kamyk u stóp góry. Mimo tego myślę, że warto po nią sięgnąć. Na pewno publikacja ta ma dużą wartość poznawczą. Przedstawia wiele mało znanych i zaskakujących faktów (dużą część zajmuje przedstawienie naprawdę ciekawych sylwetek różnych byłych księży i zakonnic), stawia sporo intrygujących pytań i pozwala zmierzyć się z tym trudnym tematem w sposób dosyć uczciwy. Może być doskonałym punktem wyjścia do przemyśleń i dyskusji.