Nazwisko Krajewskiego jest dobrze znane wielbicielom kryminałów – autor ma na swoim koncie wiele powieści mrożących krew w żyłach. Zadebiutował w 1999 roku książką „Śmierć w Breslau”, dzięki której zainteresowano się nim jako pisarzem. Był to pierwszy tom cyklu z komisarzem Eberhardem Mockiem jako głównym bohaterem; akcja rozgrywała się w przedwojennym Wrocławiu.

Jakiś czas temu ukazała się kolejna książka pisarza – „Erynie”. Tym razem powieść Marka Krajewskiego wydał Znak, a Wrocław, w którym toczyła się akcja większości jego książek, zastąpił Lwów. Ku radości miłośników i wielbicieli pisarza dodam, że „Erynie” to kolejny kryminał; jego głównym bohaterem jest Edward Popielski, który próbuje odnaleźć osobę odpowiedzialną za bestialski mord dokonany na małym chłopcu. Można pokusić się o stwierdzenie, że komisarz Popielski, występujący już solo w najnowszej powieści Krajewskiego, jest bardzo podobny do bohatera poprzednich książek tego pisarza. Notabene obydwaj bohaterowie wystąpili razem w powieści „Głowa Minotaura”, opublikowanej w 2009 roku. Jej akcja również toczyła się we Lwowie.

Muszę przyznać, że autor „Erynii” potrafi świetnie operować słowem – postać komisarza Popielskiego została opisana doskonale, z dbałością o najmniejszy szczegół, poczynając od jego osoby i sposobu ubierania się, kończąc na jego zachowaniu w poszczególnych sytuacjach. To wszystko okazało się jednak niewystarczające - nie będę ukrywała, że po lekturze książki Krajewskiego czuję spory niedosyt – był to kryminał znacząco różniący się od tych, które miałam okazję czytać… Po raz kolejny Krajewski postawił na to, co czytelnikowi jego powieści jest już dobrze znane, a co za tym idzie, nie pokazał niczego nowego. Brakowało mi w „Eryniach” napięcia i wystarczających emocji - nie oznacza to wcale, że tego wszystkiego w książce Marka Krajewskiego nie było. Historii opowiedzianej w „Eryniach” po prostu czegoś zabrakło - była jakaś taka mdła i pozbawiona polotu. Zabrakło iskry, która uczyniłaby z tej książki kryminał inni niż wszystkie dotąd napisane przez autora „Śmierci w Breslau”. Morderstwo dokonane przez zbrodniarza ściganego przez komisarza Popielskiego nie zrobiło na mnie większego wrażenia - w ogóle nie czułam, żebym czytała kryminał, a przecież tak być nie powinno. Kryminał to nie tylko nastrój i dobrze odwzorowany klimat (w tym wypadku atmosfera przedwojennego Lwowa została bardzo dobrze oddana). Kryminał musi zaskakiwać – musi trzymać w napięciu do ostatniej chwili. Co z tego, że Krajewski dawkował napięcie, skoro gdzieś w połowie książki zaczął nad wszystkim tracić kontrolę – jego starania poszły, moim zdaniem, na marne. Może książki, które dotąd czytałam nie były kryminałami, a może moje oczekiwania są zbyt wygórowane? Albo też autor „Erynii” wypalił się i powinien odpocząć czy spróbować swoich sił w innym gatunku literackim… Myślę, że coś jest na rzeczy, skoro nie tylko ja dostrzegam przewidywalność jego książek. Mam nadzieję, że kolejna powieść Krajewskiego bardziej mi się spodoba.