Słowo willa budzi raczej ciepłe i miłe skojarzenia. Luksusowe wnętrza, ogromna przestrzeń, piękny ogród na tyłach domu, służba biegająca, by spełnić nasze zachcianki. Jednym słowem: żyć nie umierać. Magdalena Zimniak w swojej najnowszej książce postanowiła pójść zupełnie innym tropem, przewrotnie pokazując, że willa może stać się synonimem więzienia i schronienia dla mrocznej tajemnicy. Czytelnik od samego początku wciągnięty zostaje w intrygę, która ani na chwilę nie pozwala zapomnieć o bolesnym piętnie, jakie stary, ogromny budynek odciska na mieszkańcach.

Główną bohaterką powieści jest Marzena, żona wziętego prozaika, człowieka sukcesu, kobieta o niezwykle skomplikowanej psychice. Historia jej dzieciństwa przypomina emocjonalną sinusoidę: odrzucenie przez naturalnych rodziców, adopcja, powtórne odrzucenie, ponowna adopcja. Ostatnia rodzina zastępcza, która wreszcie wychowuje Marzenę to ludzie surowi i wymagający. Dlatego dla głównej bohaterki poszukiwanie akceptacji w życiu staje się jej credo i dominuje w relacjach z innymi ludźmi. Mąż jest dla niej jedynym punktem odniesienia, a jego pochwały i nagany są niezmiennikami w samoocenie Marzeny. Ale bohaterka płaci za to niewyobrażalną cenę: cenę wolności. Im bardziej zagłębiamy się w fabułę powieści, tym lepiej ogarniamy rozmiar zniewolenia kobiety. Mąż kontroluje ją na każdym kroku: przegląda jej korespondencję, dyktuje, co ma czytać, jak się ubierać, jak wyrażać w towarzystwie. Wciela się w rolę profesora Higginsa z "Pigmaliona", próbującego urobić żonę na własną modłę. Jednak przyrównywanie Artura do bohatera dramatu Shawa jest grubym nieporozumieniem. Owszem, potrafi być inteligentny, wrażliwy i ciepły. Ale zamienia się czasem w sadystę, damskiego boksera i apodyktycznego osobnika. I ten mężczyzna, któremu bliżej do Jekylla i Hyde'a niż do Higginsa, jest dla Marzeny autorytetem.

Podczas odbywania kary za niesubordynację Marzena odkrywa w piwnicy, że z willą związana jest tajemnica, która korzeniami sięga do czasów PRL-u. Równolegle spotykamy drugą kobietę, Ewę, i obserwujemy historię jej zniewolenia, jakże różną od historii Marzeny. Ewa traci niezależność świadomie, decydując się na chronić mężczyznę swojego życia. Składa swój los w ręce partyjnego dygnitarza, który w owych czasach był personą niemalże wszechmogącą. Jej codzienność to niekończące się próby unikania zbliżeń ze znienawidzonym małżonkiem i starania, by wyswobodzić się, choć na chwilę, z jego mocy. I jak w ponurym horrorze, kobieta przerażona odkrywa, że pętla, którą sama sobie nałożyła, zaciska się coraz mocniej.

Co może łączyć te dwie historie? Czy tylko miejsce? Czy Marzena prowadząc prywatne śledztwo dotrze do informacji, które pozwolą odkryć jej tożsamość? Czy zrozumie, jak zaakceptować siebie? Czy nauczy się, jak być wolną?

"Willa" to poruszająca książka, odsłaniająca meandry psychiki kobiety, skomplikowane relacje między ludźmi uwikłanymi w konflikty i wypełniona po brzegi emocjami. Niewątpliwym atutem powieści jest wątek peerelowski, w którym możemy śledzić historyczne wydarzenia (prześladowania Żydów, protesty studenckie, szturm zomowców). Autorka uniknęła jednak sztucznej martyrologii: namalowała zgrabnie tło do historii zniewolenia jednostki.

"Willa" to opowieść o drodze do wolności. Długiej, pokręconej, pełnej pułapek. Wolności, której należy się uczyć bez ustanku i za którą płaci się wysoką cenę. Powieść Magdaleny Zimniak to również pytanie o granice godności człowieka oraz uwypuklenie potrzeby określenia własnej tożsamości i wartości. Zanurzając się w fabułę powieści, razem z główną bohaterką zobaczymy świat, w którym żadna decyzja nie jest oczywista.