W drugiej części trylogii Haliny Popławskiej ("Szpada na wachlarzu", "Jak na starym gobelinie", "Na wersalskim trakcie") poznajemy dalsze dzieje Afry - dziewczyny z podupadłego szlacheckiego dworku, która przed narzuconym jej małżeństwem ze starym hrabią Odolańskim uciekła aż na wersalski dwór, jej przyjaciela - kalekiego, lecz inteligentnego i prawego Józiuka oraz Patrycego - ukochanego Afry, prześladowanego przez ojca - żądnego zemsty, bezwzględnego i przebiegłego hrabiego de Merode.

Kiedy Patrycy zostaje uznany za okrutnego bandytę zwanego Kawalerem i osądzony, Afra i gotów wszystko dla niej poświęcić Józiuk z pomocą królowej Marii urządzają ucieczkę. Wysłanej za nimi pogoni udaje się postrzelić Patrycego, który ciężko ranny wyznaje ukochanej, iż rzeczywiście jest mordercą i rabusiem Kawalerem, i błaga ją o wybaczenie. Zdruzgotana dziewczyna porzuca umierającego na drodze i wraz z Józiukiem przedostaje się do Polski. Tu, w starym dworku w Tukanowiczach, leczy złamane serce i stara się zapomnieć.

Tymczasem w rodzinnym domu zaszły zmiany. Dawna Ceśka, odrobinę tylko młodsza siostra, z którą można było poszeptać o wszystkim w cieniu spłowiałych firanek panieńskiego łoża, jest teraz piękną i wzbudzającą powszechny zachwyt panią Liną, gdyż po ucieczce Afry to ona poślubiła hrabiego Odolańskiego. Hela i Fela, najmłodsze panny Tukanowiczówny, powyrastały i marzą o cudach, które z pewnością widziała w dalekiej Francji Afra, równie dla nich tajemnicza jak jej zamknięty na cztery spusty kuferek, w którym przechowuje swoje skarby - pamiątki niedawnej przeszłości. Także pani Tukanowiczowa próbuje odgadnąć, co przydarzyło się pierworodnej córce. Jednakże Afra milczy i coraz bardziej dręczy się pytaniem: czy umierający może kłamać...?

Druga część trylogii Haliny Popławskiej jest co najmniej tak świetnie napisana i wciągająca, jak pierwsza ("Szpada na wachlarzu"). Intryga jeszcze bardziej się plącze, a przeszkody piętrzą się przed bohaterami, do których czytelnik czuje coraz większą sympatię - zarówno do tych stworzonych przez autorkę, jak i postaci autentycznych, bowiem równolegle z dziejami Afry, Józiuka i Patrycego śledzi losy Marii Leszczyńskiej, poślubionej Ludwikowi XV, oraz jej ojca Stanisława Leszczyńskiego, walczącego z Sasem o polski tron. W celu wiernego odtworzenia tych wydarzeń, autorka sięgnęła do źródeł: dokumentów i pamiętników z epoki. Atmosferę dawnych czasów czuje się także w języku powieści - pięknym, umiejętnie stylizowanym, żywym i barwnym. I tak na tle historii Polski i Francji XVIII wieku Halina Popławska snuje swą opowieść, która skończy się dopiero w następnym tomie - "Na wersalskim trakcie".