"Sto lat samotności" to książka niesamowita, magiczna. Opowiada o perypetiach rodziny Buendia, żyjącej "na końcu świata" w Ameryce Łacińskiej. Ich codzienne życie jest niezwykłe, choć oni chyba nie zdają sobie z tego sprawy. Przez całą powieść przewija się wiele pokoleń rodu. Pojawia się mnóstwo romansów między członkami rodziny. Dużo osób dopada choroba psychiczna. Autor bez skrępowania pisze o seksie, lecz nie jest to wulgarne. Z biegiem lat umierają bliscy, aż po stu latach ich historia się kończy.

Czytając tą książkę czasami ma się wrażenie, że jest to telenowela wenezuelska. Koligacje rodzinne są bardzo skomplikowane i trudno dojść do tego, kto jest kim dla kogoś. Często dochodzi do kadzirodztwa.

Nie jest to książka dla racjonalistów, ani dla osób trzeźwo patrzących na życie i otaczający świat. Polecam ją natomiast osobom, które nie biorą życia zbyt poważnie i dostrzegają magię w codzienności.