Anne Edwards, zanim napisała biografię jednej z najsłynniejszych i najpiękniejszych kobiet światowego kina - Vivien Leigh, podróżowała do miejsc, które aktorka odwiedziła w swoim pięćdziesięcioczteroletnim życiu. Bywała więc w Londynie i Paryżu, na południu Francji, w Hollywood i Nowym Jorku. Siedząc w ciemnych salach projekcyjnych obejrzała każdy metr taśmy z filmów, które Vivien nakręciła. Wiele tygodni spędziła na studiowaniu jej prywatnych listów, papierów i wyników badań lekarskich. Rozmawiała zarówno z jej krewnymi, przyjaciółmi, jak i ludźmi, którzy odegrali w życiu aktorki mało znaczące epizody, ledwo się o nie ocierając. Chodziła po korytarzach i salach jej szkół, odwiedziła ważne dla Vivien miejsca. Dzięki temu powstała niezwykle pasjonująca i momentami wzruszająca biografia kobiety, która znalazła się na szczycie aktorskiej kariery, kobiety, która popadła w obłęd, pociągając za sobą w otchłań szaleństwa najbliższych.

Vivien Leigh była niezwykłą kobietą, silną osobowością. Targały nią wielkie namiętności, w przyjaźni była wierna i hojna, nie uznawała żadnych podziałów między ludźmi, czy to na tle etnicznym, czy społecznym. Była dystyngowaną damą o nienagannych manierach, elegancką i uprzejmą. Mężczyźni byli nią oczarowani, a kobiety, wbrew pozorom, nie zazdrościły jej urody i talentu, przeciwnie, wielbiły ją i podziwiały. Bo jakże można zazdrościć bóstwu?

Vivien Leigh stworzyła niezapomniane kreacje filmowe - słynnej Scarlett O'Hary, Lady Hamilton, Anny Kareniny, Blanche DuBois oraz teatralne - Julii, Antygony, Kleopatry, Damy Kameliowej. Zdobyła swe Oscary za role w "Przeminęło z wiatrem" i "Tramwaju zwanym pożądaniem". Mimo tych sukcesów nie była w stanie do końca zaznać szczęścia. Nigdy nie czuła się gwiazdą filmową, Hollywood jej nie pociągało, cełe życie bowiem stanowił dla niej teatr, na deskach którego nieustannie rywalizowała z miłością swojego życia, drugim mężem, Lawrencem Olivierem. Uważała go za geniusza, Króla Aktorów, a siebie za niegodną jego uczucia. Mimo pasma sukcesów i chwały, jaka na nią spadła, wciąż uważała, że nie dorasta mężowi do pięt. Obsesyjnie pragnęła zagrać rolę tragiczną, którą udowodniłaby jemu, sobie i całemu światu, że jest godna miana Lady Olivier. Ta obsesja zżerała ją od środka, niszczyła, doprowadzała do licznych ataków histerii, a w rezultacie do choroby psychicznej. Szybkie tempo życia, mało snu, alkohol, papierosy przyspieszyły rozwój psychozy depresyjno-maniakalnej, na którą cierpiała aktorka.

Vivien Leigh była kobietą wielkich skrajności i jeszcze większego, zachłannego nieumiarkowania, kobietą, która żyła pełnią życia, i której legenda nawet teraz nie gaśnie. Nigdy nie dopuszczała do siebie świadomości klęski, a w jej obliczu unosiła swój wspaniale wymodelowany podbródek i nie chcąc się z nią pogodzić, patrzyła w przyszłość zielonymi, płonącymi oczami.

Anne Edwards stworzyła książkę ukazująca smutną, momentami porażającą historię Vivien Leigh. Odsłania prawdę, obala mity. Każdą stronę, każde zdanie czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem, aż do samego końca. Polecam tę biografię wszystkim, a w szczególności fanom "Przeminęło z wiatrem". To naprawdę bardzo dobra, pasjonująca i przejmująca historia.