Po książkę Umberto Eco "Imię róży" sięgnąłem w liceum, gdyż była to lektura obowiązkowa. Spodziewałem się dość trudnej i męczącej książki, zwłaszcza gdy zobaczyłem, ile ma stron, ale moje obawy okazały się bezpodstawne. Jest to naprawdę wspaniała powieść, która przenosi czytelnika do średniowiecznego klasztoru, który nie jest wolny od intryg i zbrodni.

Otóż do tego tajemniczego klasztoru przybywa franciszkanin wraz ze swym uczniem, gdyż ma się tu odbyć bardzo ważne spotkanie między przedstawicielami papieża i cesarza niemieckiego. Jednak jeszcze przed spotkaniem w klasztorze dochodzi do serii tajemniczych zgonów. W tej sytuacji opat prosi Wilhelma z Baskerville o rozwiązanie tajemnicy. Mnich musi się spieszyć, żeby zdążyć przed zjazdem, który odbędzie się już za parę dni. Czy mu się uda i co wspólnego z tym ma pewna książka (biblioteka odgrywa w tej powieści bardzo dużą rolę), tego już nie zdradzę, gdyż nie chciałbym wam popsuć przyjemności czytania.

Część osób narzeka na zbyt długie opisy, jednak moim zdaniem są one zaletą tej książki, gdyż lepiej oddają obraz sytuacji i czytelnik naprawdę czuje, że bierze udział w tych wydarzeniach. Do tego można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy np. o sektach, które powstały w tamtym czasie, o sytuacji zwykłych ludzi.

Wszystkim gorąco polecam tę książkę, szczególnie na jesienne, długie wieczory.