Od zawsze interesowała mnie II wojna światowa, więc po książkę sięgnęłam chętnie. Jeszcze chętniej ją przeczytałam.

Rudy, Zośka i Alek to pierwsze pokolenie ludzi wychowanych w wolnej Polsce. Niestety - radość wolności zagłusza początek II wojny światowej.

Młodzi ludzie już na początku strasznych wydarzeń ukazują, że stać ich na wiele - organizują pomoc dla rannych z pociągu. Po pracy nie narzekają na zmęczenie czy inne niewygody - uśmiechają się szeroko i cieszą z faktu, iż mogli pomóc innym.

W Warszawie szukają dla siebie zajęcia. Są młodzi - marzy im się prawdziwa bitwa, aczkolwiek to, co znajdują, nie spełnia ich oczekiwań. Wreszcie docierają do Małego Sabotażu, w którym pokażą, na jak wiele ich stać, co to jest odwaga, przyjaźń i jedność mimo wszystko.

Aleksander Kamiński ukazuje losy Polaków walczących nie tylko z hitlerowcami, ale także z przestraszonym narodem, który podporządkowuje się najeźdźcy. Losy młodych Polaków ukazujące ich odwagę, prawdziwe znaczenie słowa przyjaźń i patriotyzm ukazane zostały w sposób zapierający dech w piersiach.

Czytając książkę, płakałam, zdając sobie sprawę, że ci chłopcy oddali życie za oczyznę szczęśliwą, a ich rodacy tak często na nią narzekają! Czyżby miało to znaczyć, że ponieśli śmierć bezsensowną? Nie. Młode pokolenia widzą, jak wielkie było poświęcenie tych młodych ludzi. A to już połowa sukcesu.

Książkę polecam nie tylko miłośnikom historii, II wojny światowej, ale każdemu, kto ma wątpliwości odnośnie Polski i samego siebie. "Kamienie na szaniec" to odpowiedź na wszelkie wątpliwości.