"Pieszczoch" to urocza opowieść o paryskim urzędniku, pytonie i myszce. Michel Cousin przywiózł sobie z Maroka pytona, któremu dał na imię Pieszczoch. Pieszczoch musi coś jeść, więc kupił dla niego żywe pożywienie w postaci białej myszki. Ale jak tu rzucić Blondyneczkę (tak nazwał myszkę) na pożarcie pytonowi? Jest taka bezbronna i delikatna. Od tego momentu zaczynają się problemy, które rosną i rosną.

Michel Cousin-narrator, jest bardzo specyficzną postacią. Mieszka samotnie w Paryżu, prowadzi bardzo monotonny tryb życia. Cały jego świat kręci się wokół dwumetrowego pytona, którego traktuje jak najlepszego przyjaciela, powiernika. Cousin uważa, że jego samotność i problemy w sprawach damsko-męskich są spowodowane posiadaniem Pieszczocha. Wydaje mu się, że żadna kobieta nie będzie w stanie zaakceptować w mieszkaniu tak egzotycznego gada. W skrytości podkochuje się w swojej koleżance z pracy, Murzynce z Gujany - Pannie Dreyfus. W myślach układa plany na przyszłość, wyobraża sobie, jak to będzie, gdy wreszcie zamieszkają razem. Zupełnie nie przeszkadza mu to, że ich kontakty ograniczają się wyłącznie do wspólnej jazdy windą. Co z tego, przecież są sobie pisani... Tak przynajmniej wydaje się Cousinowi.

Książka jest napisana w sposób lekki, momentami zabawny, momentami bardzo smutny. Rzeczywistość przeplata się ze snem. Pomimo swej specyficznej formy, którą nie sposób opisać w kilku zdaniach, książka ma wielki wymiar. Opowiada (w sposób często komiczny) o sprawach bardzo poważnych, do których należy lęk przed samotnością, potrzeba wolności, niezależności, miłości oraz potrzeba bycia z kimś, komu bylibyśmy potrzebni.