Każdy wieczór wigilijny, bez względu na to jak się zaczął, kończę tak samo. Wyciągam się na łóżku i kładę sobie przed nosem cieniutką, "sczytaną" za wszystkie czasy książeczkę.

Zaczynam od tego, że Marley już nie żył i za każdym razem muszę uwierzyć, że ma to znaczenie dla dalszego przebiegu wypadków.

A potem przeżywam ze Scrooge'em całe jego życie, zarówno wstecz, jak i do, teoretycznie nie za ciekawego, przodu, rozglądam się po dziewiętnastowiecznym, ciemnym i mroźnym Londynie, uśmiecham się do przechodniów, widzę kandelistę z małym Timem na ramionach, zaglądam przez okno do mieszkania siostrzeńca Scrooge'a, by ogrzać się tam, gdzie wszyscy potrafią się śmiać. I naprawdę przeżywam chwile grozy na cmentarzu.

To jedna z tych książek, które pomagają spojrzeć na te kilka dni pod koniec grudnia tak, by naprawdę się nimi cieszyć, by je rozumieć i by naprawdę istniały.

I zawsze czytam po Pasterce tak długo jak muszę, by święta były błogosławione.