Nie jestem wielkim fanem filmów Emira Kusturicy, doceniam jego wkład w rozwój kina i tak dalej, jednak bardziej niż jako reżyser zainteresował mnie jako człowiek, brat Słowianin z pięknych i krwawych Bałkanów, do tego dorastający w ciężkich czasach Federacji Jugosławii pod rządami Tity, który już jako dorosły człowiek musiał zmierzyć się z jej upadkiem i straszną wojną domową. Gdzie jest zatem autor w tej historii? Niestety, mam wrażenie, że przepływa trochę obok.

Kusturica niewątpliwie ma talent do opowiadania – wczesne wspomnienia o dzieciństwie w Sarajewie, o ojcu będącym często w podróżach służbowych, dziadkach pamiętających czasy Austro-Węgier czy nauce w Praskiej Filmówce czyta się fenomenalnie. Natomiast dorosły Kusturica bawiący się w polityka lekko ocieka według mnie hipokryzją – wyszukiwanie pozytywów w rządach Tity (podejrzewam, że Serbowi, do tego z ustosunkowanym politycznie ojcem, łatwiej to przychodzi niż Chorwatowi czy Kosowskim Muzułmanom) kojarzyło mi się z nostalgicznym gadaniem, że za Gierka było lepiej. Do tego piętnowanie Amerykanów za naloty na Sarajewo nie przeszkadzało Kusturicy w wykładaniu na amerykańskich uczelniach filmowych.

Takich drobnych sprzeczności i niekonsekwencji jest więcej, za to mało jest o samych filmach i pracy nad nimi i też są to raczej mocno subiektywne impresje niż szczegóły z planu czy ciekawostki. Dużo za dużo jest natomiast o Johnnym Deppie, zupełnie nie wiem po co; zajmuje on niewspółmiernie dużo miejsca, zważywszy na krótki czas, który obaj panowie ze sobą spędzili.

Podsumowując, Emir Kusturica nie do końca zdołał mnie uwieść, napisał dobrą, pełną anegdot opowieść o swoim życiu, ale ze zbyt dużą ilością polityki, a zbyt małą filmu i ze świetnymi momentami z życia rodzinnego Kusturiców. Swoją drogą jeśli wszyscy Jugosłowianie są krewcy i hardzi jak autor, to ten piękny region czeka jeszcze niejedna wojna...