Gdy już goście Masrura al-Adama spożyli obfitą kolację, dodając swoim ciałom dodatkowych krągłości, a ich rozgrzane przełyki zaczęły dopominać się ukojenia w karminowych falach kolejnych trunków, po jakie sługa udał się był daleko w mrok długiej nocy, młody Hassan – którego zmysły, pobudzone smakowitym jadłem i kapką wina, doznawały odmiennego apetytu: głodu opowieści – jął namawiać gospodarza do snucia kolejnych baśni, z których był znany, a nade wszystko wspomnień o tajemniczych przygodach z czasów, gdy przebywał daleko na północy, w kraju niewiernych. Gospodarz stropił się. Nie była to wesoła historia nadająca się do lampki wina. Lecz proszony wciąż i wciąż, zdecydował się ulżyć duszy i wyrzucić z siebie tę przerażającą opowieść o czasie, gdy aby przeżyć kolejną noc, należało opowiedzieć kolejną baśń.

Williams bardzo rzetelnie odniósł się do tradycji arabskiej. Miałem okazję czytać przekład baśni z 1001 nocy bliższy oryginałowi niż ich popularne przeróbki dla dzieci, i widzę, że autor bardzo starał się zachować styl budowania historii dla nich specyficzny, w tym również pewien dystans wobec przedstawianego świata i uproszczenia fabuły. Widzę też, że przeprowadził porządne badania w zakresie arabskiej obyczajowości i tradycji, które stara się dość realistycznie przedstawić. W oryginalnych utworach autorzy rzucali coś w stylu "i odmówili wieczorną modlitwę", nie dodając żadnych szczegółów, bo te dla ich słuchaczy były najzupełniej oczywiste.

Sam pomysł fabularny w dość oczywisty sposób zapożyczony jest z opowieści o Szeherezadzie – członkowie wyprawy, aby oddalić atak prześladującego ich potwora, muszą całą noc opowiadać historie. Szkoda, że z wyjątkiem kilku ostatnich nie zostały one bardziej przybliżone. Całość, nie pozbawiona pewnego humoru, zarazem nawiązuje do współczesnego horroru, co widać mimo przyjętego uproszczonego sposobu opowiadania.

Traktuję tę książkę raczej jako pewien eksperyment, a może i hołd złożony klasyce, która przecież połóżyła podwaliny pod współczesną fantastykę.