Zagadka Kuby Rozpruwacza (Pilipiuk Andrzej (pseud. Olszakowski Tomasz)) (3,5)

Kolejny zbiorek opowiadań o Jakubie Wędrowyczu. W tym tomiku autor pełnymi garściami czerpie motywy z popularnych utworów literackich i nie tylko: Sherlock Holmes, Zaginiony świat, Terminator, Matrix, Zew Kthulu, Księga tysiąca i jednej nocy, Upiór w operze, Lśnienie, Archiwum X... To chyba też pierwsza książka, w której pojawia się postać Wielkiego Grafomana, czyli powieściowe alter ego autora.

Jak cała seria o Wędrowyczu, książka jest oczywiście przykładem liteatury czysto rozrywkowej. Kilka opowiadań dobrze spełnia swoją funkcję; zaliczyłbym do nich:
– przezabawny "Myślacy bimber", ożywiony czarnobylskim promieniowaniem;
– tytułową "Zagadkę Kuby Rozpruwacza", która pokpiwa z bohaterów Arthura Conan Doyle'a, przedstawiając Holmesa jako mitomana-alkoholika, "dedukującego" coraz to większe nonsensy; jest też budka telefoniczna jako wehikuł czasu, wróżenie z wnętrzności i przenośne czarne dziury;
– współpisaną z Konradem T. Lewandowskim "Rosyjską ruletkę".

Większość pozostałych jednak już trochę mnie nudziła, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że autor, z braku innych pomysłów, usiłuje ponad wszelką już miarę wyeksploatować motyw ekstremalnego alkoholika, hektolitry bimbru zagryzającego szaszłykami z przygodnych piesków.


Zobacz też: Moje lektury 2017