Jonathan Franzen raz jeszcze. Tym razem jego wczesna powieść, powstałe w 1988 r. "Dwudzieste siódme miasto". Proza Franzena jak zwykle barwna, elokwentna, barokowo obfitująca w metafory i rozwinięcia. Budująca piętrowe obrazy. Jakkolwiek nie wyszlifowana jeszcze, czuć jej potencjał wielkiego opowiadacza.

Lata 80. w Saint Luis, mieście położonym na granicy stanów Missouri i Illinois. Miejscowa elita finansowo-biznesowa próbuje zmierzyć się z przyszłością swojego miasta. Od kiedy na stanowisko miejskiego komendanta policji zostaje powołana Dżammu, młoda przybyszka z Indii, zaczynają się dziać rzeczy tajemnicze. Dżammu jest zwolenniczką połączenia miasta i powiatu, które ma przynieść korzyści miastu i jego okolicy. Wpływowy biznesmen, człowiek uczciwy, Martin Probst jest temu przeciwny. Ma dojść do referendum. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że w grę wchodzą intratne interesy związane z przejęciem i wykupem działek miejskich.

Sytuacja opisana przez Franzena jest dość typową i często spotykaną pod każdą szerokością geograficzną. Taki oto podobny konflikt obserwujemy obecnie między miastem Opole a gminą podmiejską. Jeśli tylko jedna strona chce połączenia, to wiadomo, że odbędzie się ono ze stratą dla którejś z nich. Gminy podmiejskie nie chcą włączenia do organizmu miejskiego, obawiając się, że potrzeby ich mieszkańców zostaną zmarginalizowane, a wpływy z podatków zasilą duży i wiecznie niezaspokojony organizm miejski. Już sobie wyobrażam konflikt, jaki by wybuchł, gdyby Wrocław chciał przyłączenia Bielan Wrocławskich lub Długołęki, bogatych gmin ościennych. O takim właśnie konflikcie interesów pisze Franzen.

Książka nieco męczy. Zbyt enigmatyczne sytuacje, zbyt barokowy język, w którym jednak można doszukać się wielu smaczków. Jest to wczesna powieść tego autora, więc możliwe, że, znając jego późniejsze dokonania, zbyt wiele oczekiwałam. Przeczytać można, nie narzekając na stratę czasu.


Dwudzieste siódme miasto (Franzen Jonathan)