– Moje życie jest jednostajne. Ja poluję na kury, ludzie polują na mnie. Wszystkie kury są takie same i wszyscy ludzie są tacy sami. Nudzę się więc trochę. Ale jeżeli mnie oswoisz, to będzie jak blask słońca w moim życiu. Będę rozpoznawał odgłos twoich kroków, który będzie się dla mnie różnił od wszystkich innych. Na dźwięk innych głosów będę się chował pod ziemię. Dźwięk twojego będzie mnie wywabiał z nory. I popatrz tylko! Widzisz tam, daleko, łan zboża? Nie jadam chleba. Na nic mi zboże. Łany zboża z niczym mi się nie kojarzą. To smutne! Ale ty masz złociste włosy. Byłoby więc cudownie, gdybyś mnie oswoił! Zboże, które jest złociste, zawsze mi będzie ciebie przypominać. Pokocham poszum wiatru w zbożu... Lis zamilkł i długo się przyglądał Małemu Księciu.
– Oswój mnie, proszę cię... – powiedział.
– Bardzo chętnie – odrzekł Mały Książę – ale mam niewiele czasu. Muszę znaleźć przyjaciół i poznać wiele spraw.
– Poznaje się tylko to, co się oswaja – powiedział lis. – Ludzie nie mają czasu, by cokolwiek poznawać. Kupują w sklepach rzeczy już gotowe do użytku. A że nie ma sklepów z przyjaciółmi, ludzie nie mają już przyjaciół. Jeśli pragniesz przyjaciela, oswój mnie!
– Co trzeba po to zrobić? – spytał Mały Książę.
– Trzeba być bardzo cierpliwym – odpowiedział lis. – Usiądziesz sobie najpierw na trawie nieopodal mnie, o tam. Ja będę na ciebie patrzył kątem oka, a ty nie będziesz nic mówił. Ze słów wynikają same nieporozumienia. Ale każdego dnia będziesz mógł się przesiąść trochę bliżej...*

---
* Antoine de Saint-Exupéry, "Mały książę", przeł. Barbara Przybyłowska, Wydawnictwo Olesiejuk, 2016, s. 93.